In de rubriek ,,Met wie spreek ik….??” laat Leo Schrama steeds een clubvrijwilliger aan het woord die zich al jaren belangeloos inzet voor en bij ‘zijn (of haar) cluppie’. Vaak onbekend buiten de eigen gelederen, maar o zo belangrijk. Elke vereniging draait nu eenmaal op vrijwilligers.

Bijna vijf decennia onafgebroken als vrijwilliger betrokken zijn bij je club. Dat mogen Marijke en ook haar echtgenoot Piet Barnhoorn zeggen over hun betrokkenheid bij Quick Boys. Het jeugd- en seniorensecretariaat is bij Marijke sinds jaar en dag in uitstekende handen. Begin zeventiger jaren van de vorige eeuw nam echtgenoot Piet die taak voor zijn rekening, totdat drukke werkzaamheden hem dwongen te stoppen. Daarna nam Marijke, bijna als vanzelfsprekend, die taak tot op de dag van vandaag over.

,,Op het moment dat Piet jeugdsecretaris was assisteerde ik al bij die werkzaamheden. Ik ben er dus vanzelf ingerold”, vertelt Marijke Barnhoorn enthousiast. ,,Het allerleukste van dit werk is dat je met heel veel mensen omgaat. Van jong tot oud en van binnen en buiten de club. Dat is echt mijn ding. Dat moet ook wel want anders hou je het niet zo lang vol. Quick Boys kent een grote jeugd- en seniorenafdeling dus er is wel het een en ander te doen.”

Dat laatste mag een eufemisme worden genoemd. Al sinds jaar en dag neemt Marijke als wedstrijdsecretaris A-, B- en C-jeugd voor haar rekening. Daar bleef het niet bij. Sinds Jan Mouter (lagere senioren) en Dirk Hazenoot (D-E-F junioren) na jarenlange trouwe dienst hun werkzaamheden als jeugdsecretaris staakten nam Marijke die taken over. ,,Het viel bijna als vanzelf op mijn bordje”, vertelt Marijke die daarbij aangeeft dat zij haar taken natuurlijk niet alleen kan uitvoeren. ,,Corrie en Klaas Mol, Jan Willem van der Plas en Dirk van Duijn zijn onmisbare personen in dit geheel. En dan noem ik nog een heel aantal mensen niet, want op zaterdag staat er wekelijks een heel team op Nieuw Zuid klaar om alles in goede banen te leiden. Het is en blijft teamwork.”

Goede herinneringen

De aard van de werkzaamheden is volgens Marijke Barnhoorn in ruim veertig jaar enorm veranderd. Iets dat voor haar niet alleen maar verbeteringen met zich mee bracht. ,,Natuurlijk betekent het huidige digitale tijdperk dat het werk er gemakkelijker en sneller op is geworden, maar het gaat wel ten koste van de contacten. Het is eigenlijk bureauwerk geworden. De band met de mensen is er duidelijk minder op geworden. Dat mis ik wel, moet ik heel eerlijk zeggen. In het verleden kon je veel thuis doen. Gewoon aan de tafel. Een belletje plegen of gewoon even op pad om iets te regelen. Dat is allemaal heel anders geworden. Heimwee daarnaar heb ik niet, maar ik bewaar er wel heel goede herinneringen aan.”

De secretariaatswerkzaamheden vinden tegenwoordig plaats op het sportpark zelf. De (jeugd-)commissiekamer op de begane grond onder de Dirk Kuyttribune wordt door Marijke als kloppend hart van Nieuw Zuid bestempeld. Op zaterdag is zij daar steevast van zeven uur ’s ochtends tot zeven uur in de avond te vinden. ,,Een klokje rond. Op die plek draait de vereniging. Scheidsrechters ontvangen, elftalleiders en iedereen die met een vraag zit. Het heeft vaak iets weg van een bijenkorf. Het gonst er van de activiteiten en daar voel ik me echt op mijn plek. Net als op de dinsdag- en donderdagavonden. Dan ben ik ook op de club. Lekker aan de huiskamertafel zoals ik het altijd noem, heerlijk. Mijn man Piet is doordeweeks elke dag op de club te vinden als lid van de terreincommissie. Met name om de kleedkamers en de kantine dagelijks weer schoon te krijgen, dat gaat echt niet vanzelf hoor!”

Blauwwit bloed

Waardoor de vraag gerechtvaardigd lijkt of het echtelijke bed van de Barnhoorns op Nieuw Zuid staat. ,,Nou dat is nog net niet het geval, maar een groot gedeelte van ons leven speelt zich daar af. Mijn schoonvader was er eerst als voetballer en later als jeugdsecretaris van de partij. Piet heeft dat overgenomen en daarna volgde ik. Blauwwit zit in ons bloed en dat van onze drie zoons. Dat is trouwens typerend voor Quick Boys. Als je er eenmaal belandt bent dan ben je ook Quick Boyser in hart en nieren. De beleving is hier sowieso altijd enorm. Ik denk dat ik daar niets nieuws mee vertel.”

Desondanks bekijkt Marijke Barnhoorn de huidige gang van zaken met een kritische blik. Zonder overigens in het verleden te willen blijven hangen. ,,Je ziet de animo om als vrijwilliger aan de slag te gaan teruglopen. De tand des tijds denk ik, maar wel heel jammer. Het begrip en de waardering voor dat werk is er ook lang niet altijd en dat weerhoudt mensen misschien wel. Dan spreek ik niet eens zozeer uit eigen ervaring, maar meer in het algemeen. Het is allemaal oppervlakkiger, zakelijker geworden. En ik denk dat jonge mensen er toch anders in staan. Desondanks blijf ik het enorm leuk vinden en zou ik het allemaal niet willen missen. Je krijgt er nog altijd heel veel voor terug en dat is meteen weer de drijfveer om door te gaan.”

Tekst: Leo Schrama

Foto: Hans van Duijn