Voorbeelden zijn er te over. Clubs die vanuit de kelder van het amateurvoetbal in raketvaart naar grote hoogte stegen. Om even vaak snel weer diep weg te zakken, of erger, helemaal van de voetbalkaart te verdwijnen. Hoe het wel kan bewijst VVSB. Tot ruim 25 jaar geleden een bescheiden vierdeklasser, die haar abonnement op die afdeling jaarlijks moeiteloos verlengde, maar de stap omhoog nauwelijks kon maken.

Leo van der Weiden (70), die de opgang van ‘zijn’ VVSB van zeer nabij meemaakte, diende de club in vele functies. Zoals hij dat tot op de dag van vandaag nog altijd doet. Al speler van het eerste elftal, jeugdtrainer, voorzitter van de jubileum-commissie, stadionspeaker, bestuurslid van VVSB-promotion was en is hij nog altijd betrokken bij de club. Ook het hanteren van de voorzittershamer ging hem goed af in een financieel moeilijke periode, die paarsgeel begin jaren tachtig van de vorige eeuw weer snel te boven kwam.

Roots
,,Zeker op mijn leeftijd is het belangrijk om betrokken te blijven. Ik voel me er goed bij en het houdt me jong,” vertelt de geboren Groninger die in zijn jeugd verhuisde naar Limburg waar hij opgroeide om in 1965 in Noordwijkerhout neer te strijken. ,,Nee, ik ben er nooit meer weggegaan. Toen ik in militaire dienst zat kwam ik in Noordwijkerhout terecht. Ik besefte dat als je hier wilde aarden je je zou moeten aansluiten bij een vereniging. In Geleen voetbalde ik destijds bij Fortuna’54. VVSB was de enige club van het dorp, dus het was logisch dat ik daar terecht kwam. Net als bij de carnavalsvereniging. Dat laatste had ongetwijfeld te maken met mijn Limburgse roots.”

,,We waren in eerste instantie niet interessant. De sponsormarkt was bovendien al helemaal afgeroomd. Gerard Heemskerk, was echter nog veel meer een netwerker en heeft daarin wonderen verricht.”

Schamen
Over het geheim van het succes en met name in eerste instantie het ontbreken daarvan, heeft Van der Weiden wel een verklaring. ,,Het VVSB van die dagen was niet te vergelijken met het huidige team. Als we naar Leiden of Den Haag moesten om te spelen werden we al klein als we daar naartoe vertrokken. Daar heerste een heel andere voetbalcultuur. Dat waren we absoluut niet tegen opgewassen. Als speler maakte ik trainers als Ger Hup en Melbi Raboen mee. Die kwamen uit de grote stad. Wat zij deden en zeiden, kon in onze ogen echt niet. We schaamden ons soms kapot. Bovendien sprak nooit iemand in Noordwijkerhout enige ambitie uit. Kampioen worden zou leuk zijn, maar de vele derby’s op dat niveau voor veel toeschouwers waren ook fantastisch. Het was zo al leuk.”

Geleidelijkheid
Uiteindelijk werd pas in 1978 de Derde klasse bereikt. Een avontuur dat zo’n zes jaar duurde, waarna VVSB weer terugkeerde in de eigen ‘veilige’ omgeving. ,,In mijn tijd als voorzitter zij we toen wel gestart met een sponsorgroep, maar dat werd meer ingegeven door de financiële nood, dan door ambitie. Veel moet je je er echter niet bij voorstellen. Het voorzittersstokje is later door anderen overgenomen. Zelf was ik wegens mijn werk vaak pas in de loop van de avond thuis en met een jong gezin is dat, in combinatie met het voorzitterschap, geen ideale combinatie.”

,,Pas na de promotie in 1989 naar de Derde klasse is er mede door een talentvolle lichting doorgepakt. Werd VVSB-promotion opgericht en hebben we wel onze ambities uitgesproken. Maar altijd in het achterhoofd dat het geen heilig moeten is. Geleidelijkheid en geen gekke dingen doen. Daar ging het toen om. Net als nu nog altijd trouwens. Clubs als Young Boys, WKE, Kranenburg, Dijkse Boys en Haaglandia achternagaan, is wel het laatste wat we willen.”

VVSB in 1970 met Van der Weiden staand als tweede van links

Professioneel tintje
Voor VVSB de echte top wist te bereiken, dienden er eerst wel enkele flinke hobbels te worden genomen. In de Duin- en Bollenstreek lag de focus destijds volledig op de zaterdag. VVSB was mede daardoor slechts een speler in de marge. ,,We waren in eerste instantie niet interessant. De sponsormarkt was bovendien al helemaal afgeroomd. Oud-voorzitter Gerard Heemskerk, was echter nog veel meer een netwerker en heeft daarin wonderen verricht.” deelt Van der Weiden een extra pluim uit aan de persoon die in Noordwijkerhout als Gerard de Kat door het leven gaat. ,,We streefden er daarbij naar dat minimaal 50% eigen jongens in het eerste speelde, maar vanaf de Eerste klasse was dat niet meer haalbaar. Toch heeft dat de ziel van de vereniging niet aangetast. We zijn nog altijd een dorpsclub. VVSB is en blijft in mijn ogen een amateurclub, maar dan wel met een professioneel tintje.”

,,Nogmaals, VVSB blijft een dorpsclub. Het is de club en ons allemaal overkomen. En dat maakt me trots.”

Basis om te winnen
De komst van spelers van buitenaf heeft VVSB ook sterker gemaakt. Van der Weiden haalt daarbij twee voorbeelden aan uit het verdere verleden. ,,Zo is oud-prof Jeffrey van As heel belangrijk geweest. Net als Jan van den Berg die overkwam van SJC. Beide spelers brachten een stuk winnaarsmentaliteit met zich mee. Niet alleen in de wedstrijden, maar ook tijdens de trainingen. Ook daar werd weleens een schop uitgedeeld als het even niet naar wens liep. Dat heeft ons zeker verder geholpen. De weg naar boven verliep niet helemaal vlekkeloos. De eerste drie jaren in de Topklasse hadden we het lastig. Vochten we tegen degradatie. Maar ook dat vormt een basis waardoor je leert om te winnen”.

Promotie van VVSB in 1978 naar de Derde Klasse

Verweven
Als extraatje beleefde Van der Weiden nog meer plezier aan zijn club doordat zijn beide zoons Geert en Tim jarenlang als vaste kracht in het paarsgele vlaggenschip acteerden. Laatstgenoemde is intussen net zo verweven met de club dat hij naast het vice-voorzitterschap momenteel ad-interim de PR van VVSB voor zijn rekening neemt. ,,Ook zij hebben de opgang van zeer nabij meegemaakt. En om je eigen zoons te zien spelen op een dergelijk niveau blijft natuurlijk fantastisch. Er is geen vader die dat zal ontkennen.”

Kracht
Uit de epiloog van Van der Weiden blijkt nogmaals zijn betrokkenheid bij VVSB. Een club waar hij als buitenstaander bij terechtkwam, maar die hij na een halve eeuw niet meer zal loslaten. ,,Nogmaals, VVSB blijft een dorpsclub. Het is de club en ons allemaal overkomen. En dat maakt me trots. Maar het ging allemaal niet zomaar. We hebben er met elkaar keihard voor gewerkt. Ik verbaas me nog elke dag over de kracht van VVSB. Een kracht die we destijds niet eens kenden. Daar geniet ik nog elke dag van,” vertelt Van der Weiden, die als verslaggever voor Bollenstreek Omroep de duels van VVSB uit en thuis wekelijks van commentaar voorziet. ,,Binnenkort staat Katwijk-VVSB op het programma. Heerlijk. Ook daar verheug ik me nu al op.”

Foto: Facebook
Foto’s artikel: archief