VVSB, vv Noordwijk en vooral SJC. Een mooie rijtje clubs waar Mark van Kesteren ooit voor uitkwam. Bij laatstgenoemde club is de voormalige verdediger nog altijd als jeugdtrainer actief. Waar eerder vader Ton en broer Ronald de zwart-witte kleuren in het vlaggenschip verdedigden, klopt de volgende generatie  ‘Van Kesterens’ inmiddels aan de Lageweg op de poort.

,,Omdat mijn vader destijds de overstap van SJC naar Noordwijk al had gemaakt, ben ik aan De Duinwetering begonnen in de jeugd. We woonden daar toen om de hoek trouwens. Na mijn eerste jaar in de senioren heb ik de omgekeerde stap gezet”, begint de jeugdtrainer van SJC.

,,Op dat moment was ik net altijd in dienst getreden bij een plantenbedrijf. Daar werk ik overigens nu nog. Dat betekende wel dat ik ook op zaterdag aan de slag moest en dat viel niet te combineren met spelen voor vv Noordwijk. Daarna is het tot op de dag van vandaag ook bij SJC gebleven.”

,,Op een zeer succesvol seizoen bij VVSB na. Dat jaar op De Boekhorst was echt een hoogtepunt, maar drie keer trainen per week, spelen op zondag en werken op zaterdag was net gewoon teveel van het goede. Dat betekende dat ik toch weer aan de Lageweg belandde”, laat Van Kesteren zijn voetbalcarrière in vogelvlucht passeren.

,,Bij SJC is een aantal jaar geleden zeer bewust gekozen om zoveel mogelijk eigen jeugd de kans te geven. Dat is ook in de praktijk gebracht.”

,,Uiteindelijk ben ik op redelijk jonge leeftijd gestopt. Ik was pas 29 jaar toen ik afscheid nam bij het eerste elftal.  Ik ondervond teveel last van mijn beide knieën en mijn rug”, vertelt de voormalig verdediger. ,,Toch kijk ik met plezier terug op mijn carrière, waarin ik vier keer kampioen ben geworden. In dat jaar bij VVSB wonnen we alles wat er te winnen viel. We promoveerden onder Ruud de Groot naar de Eerste klasse, en pakten zowel de Districtsbeker als de LD-Cup.”

,,Maar ook bij Noordwijk speelde ik in de jeugd in een geweldige lichting. Met spelers als Edwin van der Sar en Bram Marbus. Ruud Bröring, onze trainer, posteerde me toen als aanvaller. Vooral vanwege mijn lengte. Daarnaast speelde ik in mijn laatste jaar als A-junior met de reserves van Noordwijk mee in de finale om de landstitel tegen ADO’20.”

Vriend
,,We wonnen met 1-0 door een goal van Rob Vermin, waarbij ik de gelukkige was die de assist leverde. Een gestolen overwinning weliswaar want we stonden constant onder druk. Maar toch, dat vergeet je nooit meer. Bij Noordwijk hoopte ik het eerste te halen, maar dat liep anders. Ik speelde wel een aantal keer mee, maar mijn werk gooide roet in het eten.”

Van Kesteren (helemaal links) als jeugdtrainer van SJC JO-17. 

,,In mijn eerste seizoen bij SJC promoveerden we meteen. Daar begon ik overigens gewoon weer als linksback. Om later in het centrum van de verdediging terecht te komen. Samen met mijn vriend Jos de Haas, waarmee ik ook bij Noordwijk gespeeld had. We wisten precies wat we aan elkaar hadden en ook toen waren we succesvol. Bovendien speelde ik in die periode samen met mijn oudere broer Ronald. Opnieuw een mooie tijd.”

Beleid
Als voetballer stond Van Kesteren niet bepaald bekend als een gepolijste, technische speler. Hard werken en je tegenstander uitschakelen, luidde wekelijks de opdracht. ,,Door mijn lengte was ik bovendien kopsterk. Gedreven door de wil om te winnen deed ik er elke wedstrijd alles voor om ook zover te komen. Noem mij maar gerust een gedreven speler. In mijn tweede periode bij SJC promoveerden we begin deze eeuw twee keer op rij en bereikten we de Eerste Klasse. Een niveau waarop SJC tot dat moment nog nooit was uitgekomen.”

Die laatste stap was uiteindelijk de aanzet richting de Hoofdklasse. Een stap die overigens pas in het voorjaar van 2016 werd gezet. Dat brengt Van Kesteren meteen in het heden. ,,Bij SJC is een aantal jaar geleden zeer bewust gekozen om zoveel mogelijk eigen jeugd de kans te geven. Dat is ook in de praktijk gebracht. In combinatie met een uitstekende lichting en goede trainers pakt dat geweldig uit. En op de posities waar spelers van buitenaf nodig zijn merk je dat die nu ook graag naar de club komen. De aantrekkingskracht is dus groot.”

,,Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst van de club, zeker met de geplande nieuwbouw in combinatie met het 100-jarige bestaan, er in 2020 geweldig uitziet voor SJC.”

,,Onze jeugd ziet dat ze echt de kans krijgen en dat geeft een enorme boost. Dat merk ik ook aan mijn drie zoons. Vorig seizoen trainde ik samen met Michael Verver, met wie ik ook nog in het eerste heb gespeeld, JO-17. Daarin speelden mijn zoons Ruben en Menno. Dit seizoen doen we samen de (voormalige) D1. Daarin speelt mijn jongste zoon Tycho.

,,Ruben, pas 17, heeft intussen al een paar keer met het tweede meegespeeld. En toen Tycho onlangs ‘Pupil van de Week’ was heb ik in de bestuurskamer nog gezegd: ‘Let maar op, over een paar jaar spelen er een paar ‘Kessies’ in het eerste.’ Hopelijk zijn ze dan niet de enige uit de jeugd natuurlijk. Het beleid is er in ieder geval naar. Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst van de club, zeker met de geplande nieuwbouw in combinatie met het 100-jarige bestaan, er in 2020 geweldig uitziet voor SJC.”

Genieten
Zelf bekijkt Van Kesteren de verrichtingen van het zwart-witte vlaggenschip vanaf een afstandje. Naar eigen zeggen is hij meer een man van de praktijk. ,,Op zondag zie ik weinig voetbal. Als ik in al die jaren, nadat ik ben gestopt, het eerste elftal tien keer heb zien spelen is het veel. Ik geef liever training bij de jeugd en de zaterdag is dan ook meteen gevuld. Er bestaat trouwens meer dan voetbal alleen. Een balletje trappen lokt me nog altijd veel meer. Ook al is het tegenwoordig  alleen nog als jeugdtrainer.”

Zelf voetballen is en blijft het allermooiste. ‘Genieten van je hobby’, luidt het credo van Van Kesteren. ,,Als speler heb ik dat zelf altijd ook zo ervaren. Ik herinner me nog goed dat we met SJC na een gewonnen penaltyserie via de nacompetitie tegen Alkmania terugkeerden in de Tweede Klasse. Dat maakte toen heel wat emoties los bij onze vaste supporters. Tot tranen aan toe. Natuurlijk waren we er zelf ook heel blij mee. ,,Deze is voor jullie hebben we als spelers toen gezegd. Mooi toch, dat je met je hobby mensen zo blij kan maken.”