Als voetballer in Indonesië maakte Kristian Adelmund in 3,5 jaar tijd de meest bizarre avonturen mee. Hij koestert de mooie herinneringen over de voetbalgekheid in het land, maar andere zaken zou hij het liefst zo snel mogelijk vergeten. Een groot schandaal waar zijn team bij betrokken was en wanbetalingen bijvoorbeeld. Terug in Nederland zoekt Adelmund weer stabiliteit. Volgend seizoen speelt de centrale verdediger voor Quick Boys.

In een maandelijkse rubriek gaf Koen Bosma, oud-speler van VVSB, een onthullend inkijkje in het leven van (Europese) voetballers in Azië. Zijn advies: probeer het hoofd koel te houden in alle hectiek en heisa. Adelmund kan er over meepraten. Ook hij moest regelmatig even met zijn ogen knipperen.

,,Je maakt heel veel dingen mee, ook dingen waar je op voorhand helemaal geen rekening mee houdt”, vertelt hij. ,,Soms is het ontzettend mooi en schitterend, de andere keer weer bizar. Geen week is hetzelfde.”

Voetbalbeleving

Een absoluut hoogtepunt noemt Adelmund de voetbalbeleving van de Indonesiërs. ,,Het land ademt voetbal. Op televisie en op straat gaat het er continu over. Mijn club PSS Sleman stond bekend om zijn grote en fanatieke aanhang. Het stadion heeft een capaciteit van 30.000, maar toen we kampioen werden zaten er 42.500 in. Ik wist niet wat ik meemaakte. Tienduizenden mensen vierden feest in de stad. Er was één grote file toen we er met een bus doorheen reden.”

Helaas maakte Adelmund ook de andere kant van de medaille mee. Zijn team was betrokken bij een groot schandaal, hoewel hij er zelf geen rol in had. ,,Dat is heel vervelend, want mijn naam wordt er wel aan verbonden, omdat ik toen in dat team speelde.”

Voor een competitiewedstrijd gaf het management de opdracht expres te verliezen. Dit om een gevreesde opponent te ontlopen. ,,Het ging erom wie eerste of tweede in de poule zou worden”, vertelt Adelmund. ,,Wij waren al geplaatst. Maar als we groepswinnaar zouden worden, zouden we een maffiateam treffen, dat kampioen moest worden. Beide teams wilden liever niet tegen die club spelen.”

Beroemde beelden

En dus meldde het management van de club doodleuk dat er verloren moest worden. Adelmund trok meteen zijn conclusies en weigerde met de andere buitenlander van de club te spelen. De beelden van de beruchte wedstrijd met liefst vijf eigen goals – waarvan zelfs van dertig meter afstand – gingen de hele wereld over. ,,Die jongens die in eigen doel hebben gescoord zijn voor het leven geschorst en de andere spelers voor vijf jaar”, vertelt Adelmund.

De verdediger maakte de juiste beslissing door ontslag te nemen, maar het leidde wel het einde van zijn avontuur in Indonesië in. Adelmund ging later nog wel op stage in Indonesië en Bali, maar tot een contract kwam het niet. Tussendoor was Adelmund door familieomstandigheden al noodgedwongen in Nederland geweest. Het zette hem aan het denken.

,,Stel dat er iets met mijn ouders of familie gebeurt, dan sta je machteloos. Ik zat er al een jaar over na te denken om terug te keren naar Nederland. Uiteindeijk heb ik gekozen voor de stabiliteit hier. Ik heb een prachtige tijd in Indonesië gehad, maar het is ook heel onzeker. Je moet vechten voor je geld. Je weet niet of je het wel op tijd of überhaupt krijgt.”

FIFA

Adelmund heeft van twee clubs nog respectievelijk twee en zes maanden salaris tegoed. Hij heeft hulp gezocht bij de FIFA. ,,Maar dat is heel moeilijk. Het loopt al zo’n tweeënhalf jaar. Ik denk er niet vaak aan, totdat ik opeens om de zoveel tijd een email van de FIFA krijg met de stand van zaken. Ik ga er niet vanuit dat ik nog geld krijg. En mocht het wel zo zijn, dan is dat alleen maar mooi meegenomen.”

Met zijn overschrijving naar Quick Boys is voor Adelmund een lang gekoesterde wens uitgekomen. Ooit als speler van SHO vertelde hij na een wedstrijd op Nieuw Zuid tegen zijn vader ‘dat Quick Boys wel een club was waarvoor hij ooit wilde spelen’. Dat die wens wederzijds bleek en het uiteindelijk zover is gekomen, maakt van Adelmund een gelukkig man.

In de nacompetitiewedstrijd tegen RVVH (2-2) zag hij zijn nieuwe ploeg reeds aan het werk. ,,Ik zag een gretig team, maar vanaf de zijkant vond ik ook dat er wel wat communicatie in het veld ontbrak. Ze misten een leider. Ik kan niet van mezelf zeggen of ik een leider ben, maar ga wel proberen mijn steentje bij te dragen.”

Dat Quick Boys uiteindelijk strandde in de nacompetitie, bezorgde Adelmund gemengde gevoelens. ,,Natuurlijk hoort Quick Boys op het hoogste amateurniveau thuis. In dat opzicht is het jammer. Aan de andere kant is het voor mij een mooiere uitdaging om Quick Boys naar de Topklasse te brengen.”

Foto: Hans van Duijn