Al zolang ik me kan herinneren, ben ik heimelijk verliefd op de bal. Ook nu nog, wanneer ik een paar ventjes op straat met elkaar zie voetballen, ben ik jaloers. De bal is als een magneet voor me. Ik moet hem altijd even aanraken. Even in beweging brengen. En kijken hoe ie rolt. Die onvoorwaardelijke liefde is van mijn kant altijd vanzelfsprekend geweest. De liefde van de bal richting mij was een stuk minder vanzelfsprekend. Er waren dagen, zelfs periodes, dat hij weigerde te luisteren en volledig zijn eigen gang ging. Verschrikkelijk vond ik dat. Was meneertje beledigd of zo. Ik heb het nooit geweten.

Tijdens zo’n periode wilde de bal nooit bij me blijven. Hoe goed ik hem ook probeerde aan te nemen, hij sprong altijd direct weer van mijn voet. Alsof hij niet bij me wilde zijn. En vreemdgaan jongen, niet normaal! Die periodes waren verschrikkelijk. Ging ie onder mijn neus lekker aan de voet van iemand anders liggen. Soms werkte hij zelfs een heel elftal tegelijk af. Van schoen naar schoen. Waar ik bij stond!! Lekker knus tegen een ander soort leer dan ie altijd gewend was. Om eerlijk te zijn, lag dat ook wel aan mij. Ik heb gescholden. Man, man. Woedend was ik vaak. Ik troostte mij met de gedachte dat de bal altijd met mij mee naar huis ging. Dat het vanzelf wel weer goed kwam zolang ik vertrouwen bleef houden. Want zo was het wel. Er kwam altijd een moment dat we weer één waren.

Als dat het geval was, waren we ook niet te stoppen. We snapten elkaar zonder ook maar iets te zeggen. Alles ging vanzelf. Ik wist precies wat de bal van mij wilde. Ik zag zijn mooie naden scherper en in elk contact zat een vertrouwd gevoel. Maar ook de bal leek mij eindelijk te begrijpen. Hij vormde zich heerlijk naar mijn voet. Alleen al een kleine beweging was voldoende om aan te geven welke kant we samen op gingen. Er was altijd en immer overeenstemming. Het klopte. De liefde was wederzijds. Sjonge jonge, wat hebben we mooie dingen gedaan. Anderen, maar vooral elkaar naar hoogtepunten gebracht. Ik weet zeker dat de bal er net zo over denkt. Ook hij koestert deze momenten, al zal hij dat nooit laten blijken. Dat hoeft ook niet. Het is goed zo. Van de bal zal ik altijd houden.