Een droomdebuut wordt vaak gelieerd aan een doelpunt of een onderscheidende rol. Zover kwam het niet voor Jan de Bruin. De 19-jarige middenvelder mocht invallen in het bekerduel tegen Scheveningen (3-0) toen de strijd gestreden was en de wedstrijd min of meer op slot zat. Toch was het voor De Bruin een avond om nooit te vergeten. Minutenlang werd zijn naam gescandeerd door de fanatieke aanhang van Quick Boys, op een avond waarop in iedereen opperbeste stemming verkeerde. ,,Dit is een beloning voor al die jaren wachten.”

Delano A Cohen, de geblesseerde verdediger annex middenvelder van Quick Boys, kon een glimlach niet onderdrukken toen De Bruin zich tien minuten voor tijd langs de zijlijn meldde. Klaar om in te vallen. ,,Leuk ventje, die Jan”, grijnsde A Cohen.

Niet opkijken
Geconfronteerd met die woorden, eenmaal na afloop, moest De Bruin lachen. Blijkbaar kostte het de jongeling weinig moeite en tijd om zich aan te passen, zowel in sportief als sociaal opzicht. ,,Kijk, je moet altijd jezelf blijven”, sprak De Bruin opeens met een serieuze blik. ,,Ik bedoel: we zijn teamgenoten. We trainen met elkaar en je moet jezelf ook bewijzen. Het helpt niet door tegen mensen op te kijken. Verder is het een heel sociale groep en ben ik heel warm ontvangen.”

En weg was De Bruins serieuze grimas. De rest van het gesprek overheerste zijn brede glimlach, die hij maar niet van zijn gelaat kreeg. En waarom zou hij ook. Het (voetbal)leven lacht hem toe.

De seniorenselecties van Quick Boys bestaan sinds dit seizoen uit twee trainingsgroepen. Eerstejaars senior De Bruin begon in de laagste groep, maar maakte al vrij snel promotie. Hij ging tot de potentials behoren, veelbelovende talenten die meetrainen met de eerste trainingsgroep. Dat hij in zijn eerste halfjaar bij de senioren al mocht debuteren, had De Bruin op voorhand niet voor mogelijk gehouden.

Beloning
,,Schitterend dat ik dit nu al mag meepakken”, glunderde De Bruin. ,,Dit is, denk ik, een beloning voor een goede eerste seizoenshelft. Ik heb dit met hard werken afgedwongen. Ik had voor het seizoen het gevoel dat ik mijn wedstrijdjes in het derde zou gaan spelen. Ik ben begon echter in het tweede en mijn start van het seizoen was lekker. Na een maand of drie werd ik overgeheveld naar de tussengroep, de potentials. En nu sta ik hier. Ongelooflijk. Het is in een halfjaar tijd heel snel gegaan.”

Met zijn debuut kwam een langgekoesterde droom uit. ,,Ik voetbal hier al vijftien jaar, heb alle selecties doorlopen”, vertelt De Bruin. ,,Uiteindelijk is er maar één doel en dat is eindigen op veld één. Dat het zo mag, op een dinsdagavond waarbij het publiek staat te juichen en te springen, is alleen maar mooi. Dit smaakt absoluut naar meer.”

De Bruin is middenvelder van beroep. Een ‘6’ of een ‘8’ zoals hij het zelf noemt. Rechts- of linkshalf dus. ,,Ik ben in het tweede op acht begonnen en heb daar mijn beste wedstrijden gespeeld. Vervolgens ben ik door blessures in het team op zes gekomen. Maar het maakt me niet uit. Als ik hier mag spelen, ga ik zelfs op doel staan.”

Groot, héél groot
De Bruin, die studeert op de Haagse Hogeschool, werd al op jonge leeftijd besmet met het Quick Boys-virus. ,,Ik heb als klein jongetje de successen meegemaakt. Ik was zes toen we kampioen werden bij Excelsior Maassluis. Toen waren wij groot, héél groot.”

Hij heeft goede hoop dat de glorietijden terugkeren op Nieuw Zuid. ,,Wij zijn voor mijn gevoel nog steeds de grootste amateurclub van Nederland, de mooiste in elk geval. Natuurlijk is het sportief minder geweest. Maar als je ziet wat hier staat op een dinsdagavond, dan is dat toch fantastisch. Dat hebben we afgedwongen met z’n allen.”

Wellicht gaat het hand in hand: de terugkeer van Quick Boys aan de top, met De Bruin in het elftal. ,,Dat zou mooi zijn, maar ik moet nog veel stappen maken.”