Het is markt in Leiden. Zittend op de Botermarkt, aan een tonic “met ijs”, laat Gertjan van Geen in z’n hoofd een kleine twintig jaar afspelen. Tussendoor zwaait hij mensen gedag. We zitten op zijn terrein. Letterlijk en figuurlijk. Van Geen is al bijna 50 jaar Leidenaar en kent de stad op z’n duimpje. Van z’n kennis over de Sleutelstad heeft hij ondertussen z’n professie gemaakt. Van Geen zegt de sportjournalistiek gedag, om zich te focussen op de stad die hem zo lief is. Nog steeds voor de krant. Zijn krant, het Leidsch Dagblad.

,,Ach, die Bollenstreek. Het is ook wel een bijzondere regio hè? Kampioenschapje hier, kampioenschapje daar.” Een glimlach verschijnt weer even op het gezicht van de bevlogen journalist. Die bevlogenheid koste hem de afgelopen jaren ook de kop. De deadlines, de het constante ‘aan-staan’ zorgde ervoor dat Van Geen overprikkeld raakte en in een burn-out terecht kwam.

Langzaam keert hij weer terug in z’n vak. De halve dagen worden steeds vaker hele dagen. Weg van de sport, maar midden in de stad. ,,De sportjournalistiek mis ik niet meer. Neem het vertrek van Jack van den Berg (trainer vv Katwijk, red.) van afgelopen week. Dat zie ik dan wel gebeuren, zie ik de radartjes weer gaan, maar die drukte daar omheen hoeft van mij niet meer.”

,,Die snelheid nu met social media kunnen we niet meer winnen als krant. Ja, we kunnen wel iets op Twitter zetten, maar die strijd op internet hebben we verloren. Voor het internettijdperk werd je gebeld en had je jouw primeurtje. Nu gaat dat zo snel. Wij moeten het van de achtergronden hebben.”

Archief
In de sport zoekt Van Geen nu puur z’n ontspanning. ,,Ik ben nog naar die KNVB-bekerwedstrijd geweest van Katwijk tegen sc Heerenveen. Heerlijk potje gezien. En ik heb nog een uitnodiging staan van Ed Bos om bij Rijnsburgse Boys te komen kijken. Waarschijnlijk ga ik naar de derby tegen Katwijk over anderhalve week.”

Ondertussen heeft de vader van drie kinderen een A-4tje op tafel gelegd. ,,Je gaat zeker vragen naar wat ik de meest memorabele potjes die ik heb gezien? Ik ben even voor je in het archief gedoken hoor. Mooi om te zien, ik kwam weer dingen tegen die ik bijna was vergeten.”

In de jaren negentig liep Van Geen al rond over de voetbalvelden de Bollenstreek. In die tijd reisde hij ook nog de wereld over voor een andere tak van sport: tennis. Het bracht hem op alle Grand Slam-toernooien in de wereld. ,,Dat was ook wel in de hoogtijdagen van het tennis. De generatie van Jan Siemerink, Richard Krajicek, Paul Haarhuis en later ook Sjeng Schalken.”

Met de overname van het Algemeen Dagblad van de verschillende regionale kranten, die eerder onder dezelfde koepel samenwerkten als waar Van Geen voor schreef en nog steeds schrijft, viel die tak van journalistiek weg. Van Geen werd chef-sport bij ‘het LD’ en werd zodoende een bekend gezicht in de regio.

,,Onafhankelijke journalistiek is voor de clubs altijd heel belangrijk geweest, ze vinden de krant ook heel belangrijk, maar ze vinden het wel vaak een probleem dat wij niet te sturen zijn.”

De sportkatern van de krant werd een instituut, geroemd door de lezers, gevreesd door de bestuurder of trainer van de veelbesproken voetbalclub. ,,Onafhankelijke journalistiek is voor de clubs altijd heel belangrijk geweest, ze vinden de krant ook heel belangrijk, maar ze vinden het wel vaak een probleem dat wij niet te sturen zijn.”

Chaos
Van Geen lacht er een klein beetje bij. Aan de twinkeling die in z’n ogen verschijnt valt af te lezen dat de radartjes in z’n hoofd weer overuren maken. Terugdenkend aan bestuurlijke clashes, aan interviews of krantenartikelen die chaos veroorzaakten bij de top van het amateurvoetbal.

,,Uiteindelijk komt de relatie altijd wel goed tussen de krant en de clubs. Je mag best even mot met elkaar hebben. Ik ken nog wel een onwijze aanvaring die ik had met Cees Driebergen toen bij Rijnsburgse Boys alle rechten voor de pers werden weggenomen. Ook dat is weer goed gekomen.”

,,Het is voor elke club belangrijk dat er transparantie is. Dat er niet een select groepje alles bepaald. Op hun eigen website kunnen ze dingen zetten die alleen maar goed voor de club is. Maar in de journalistiek wordt het steeds lastiger om de grote verhalen te maken, omdat we daar steeds minder mensen of geld voor hebben. Maar we blijven het proberen.”

Zonder dat Van Geen er erg in heeft praat hij nog in ‘we’. De sport zal hij nooit verlaten, het gedoe daar omheen wel. Hij merkte het onlangs ook weer eens in de Vijfmei hal, de hal waar er in Leiden op eredivisieniveau basketbal wordt bedreven. De drukte van de businesshome, de muziek door de hal, werd hem teveel. Na een halve wedstrijd zocht hij de rust van het huis weer op.

De gedachten blijven wel levend aan vooral het voetbal in de Bollenstreek. Kampioenswedstrijden van Noordwijk, Quick Boys of Katwijk nog het meest. Het lijstje met legendarische momenten krijgt weer een prominenter plekje op de tafel. ,,Ja, eind jaren negentig bijvoorbeeld. Een derby tussen Quick Boys en Katwijk, met twee Haagse trainers op de stoel: Cees Tempelaar en Bob Kootwijk. Die pasten helemaal niet bij die clubs.”

,,Volgens mij hebben beide trainers hun tijd bij de club ook niet afgemaakt. Het was het einde van ‘het grote Katwijk’ met namen als Hans Zwaan, Marco de Ridder. Ik was die wedstrijden alweer vergeten, totdat ik het archief ging kijken.”

‘Naar huis geschreven’
,,Overigens dacht die Tempelaar (trainer Quick Boys, red.) bijvoorbeeld alleen maar aan z’n brood. Als ze ruk speelden en wij schreven daarover, zei hij wel eens tegen mij: ‘Ik spreek jou nog wel eens als ze een keer aan jouw salaris gaan zitten’. Toen dacht ik echt: dan heb je het helemaal niet begrepen. Ik zit daar als journalist helemaal niet om hem te ontslaan, dat mag het bestuur doen. Als ze roepen: ‘je hebt een trainer naar huis geschreven’, dan geloof ik daar echt geen bal van. Dat doet een trainer of club gewoon zelf.”

Het is vaak genoeg balanceren geweest op een dun koord voor de journalist. Toch wisten de meeste trainers dat er over hun geschreven werd in de krant en waren die daar vaak genoeg professioneel genoeg voor om dat te relativeren volgens Van Geen.

,,Het blijven in dat geval vaak genoeg mensen die een baan hebben naast het voetbal. Als regionale krant, of misschien jullie ook wel als website, weet je soms ook dingen waar je uiteindelijk niet over schrijft. Misschien wel privé-situaties. Je hebt ook een bepaalde verantwoordelijkheid.”

,,In de businessclubs en de kantines doe je de verhalen voor de rest van de week op.”

Daar waar de grote clubs regelmatig wat gereserveerde waren, werd Van Geen bij de clubs die lager speelden regelmatig met open armen ontvangen. ,,Daar zijn ook vaak genoeg de mooiste verhalen te maken. Daar voetballen de jongens die tegen de trainer zeggen: ‘ik ben even twee weken wintersporten, sorry’. Daar houd je met schrijven ook rekening mee. Daar kan je wel hele analyses schrijven over hun strijdplan, maar dat heeft geen zin. Die jongens voetballen voor hun lol. Vaak genoeg liet ik de wedstrijd los en schreef ik vooral ook over de club zelf.”

Ook daar had de sportjournalist z’n eigen manier voor. ,,Misschien is het voor jullie anders, omdat jullie gelijk wat op de site willen hebben met Voetbal in de Bollenstreek. Maar ik kom nog uit het pre-internet tijdperk. De mooiste verhalen ving ik op, als ik bleef hangen op de club. Lekker aan de bar staan met een speler of bestuurder. Ik heb nooit iemand z’n vertrouwen beschaamd, die zei: joh, ik vertelde het onder het genot van een biertje, wat heb je nou gedaan?’

,,In de businessclubs en de kantines doe je de verhalen voor de rest van de week op. Je hoort achtergronden waardoor je met iemand gaat praten of gaat bellen.”

Gekkenhuis
Steeds weer gaat het over het werk an sich en blijven de memorabele wedstrijden nog steeds op het terrastafeltje liggen aan de Botermarkt. Tot z’n blik er weer een keer opvalt en bijvoorbeeld WKE – Rijnsburgse Boys  ter sprake komt. ,,Die wedstrijd ben ik zelf nooit geweest, hè? Ik zat aan tafel, thuis wat te eten. Het was één van de eerste wedstrijden die ooit via een livestream te volgen was.”

,,Nadat Rijnsburgse Boys de thuiswedstrijd had gewonnen en ook in Emmen had gescoord had ik m’n laptop wat aan de kant geschoven. Totdat het 2-2 werd in de blessuretijd. De scheidsrechter had drie minuten bijgeteld. Dat werden er langzamerhand vijf. En WKE scoorde ook nog. Ik denk nog steeds dat die scheidsrechter teveel onder de indruk was van het thuispubliek daar.”

,,Of die kampioenswedstrijd tussen FC Lisse en Rijnsburgse Boys met een vol Ter Specke. Vierduizend man. Gekkenhuis. Op zo’n maandag na zo’n wedstrijd maak je best veel ruimte voor nieuwe verhalen. Het blijven bijzondere evenementen.”

Nog één keer duiken z’n gedachten de historie in. ,,Ken je Jerrel Linger nog van FC Lisse? Of is dat voor jouw tijd? Die was zo goed. Dat was in de tijd dat Paul Bahlmann werd ontslagen bij de FC. Hij had een hele goede selectie, was ook goed voetballend onderlegd, maar had geen draagvlak binnen de selectie.”

Jerrel Linger
,,Bij één van de daaropvolgende trainingen stond ik met de nieuwe oefenmeester langs de lijn te kijken, Ted Immers. Ik vroeg ‘m wat hij anders ging doen. ‘Wat meer gebruik maken van de snelheid van Linger’, zei hij. Hij wilde vooral lol hebben en kreeg die groep weer aan de praat. Hij stond er heel relaxed in en dronk een biertje met je.”

,,Maar over Linger gesproken. Die was zo goed dat hij ook te laat mocht komen. De bus stond dan buiten te wachten met een draaiende motor. De hele selectie al wachtend in de bus. Linger kon dan een kwartier later aankomen, nonchalant met z’n tas of z’n schouder. Immers, die voorin de bus zat, keek dan even op vanuit z’n krantje en vertelde de buschauffeur dat ze konden vertrekken.”

Ruim een uur later en tig voetbalverhalen verder, worden nog even de laatste ontwikkelingen in de journalistiek en de sport doorgenomen. Daarna gaat de laatste slok tonic weg. ,,We zien elkaar zeker weer bij Rijnsburgse Boys – Katwijk? Het was leuk om even bij te praten. Tot snel.” En weg is Van Geen. Hij duikt z’n stad weer in. Zijn ‘nieuwe’ territorium.

Foto’s: Sleutelstad FM

Lees ook: ‘Nieuwe mijlpaal:  10.000 producties’