Een (ernstige) knieblessure noopte Robèr Marijnen al op 28-jarige leeftijd definitief met voetballen te stoppen. Nadat VVSB in het seizoen 1998-1999 zich op de laatste speeldag ten koste van ONA en (vooral) Kranenburg meester maakte van de titel in de Tweede Klasse, trapte de nummer tien noodgedwongen geen bal meer voor VVSB. ,,Het kraakbeen in mijn knie was volkomen verdwenen. Dat maakte spelen onmogelijk. Ik hoor de behandelend arts nog zeggen dat ik de knie van een 75-jarige had. Abrupt stoppen was de enige optie”, blikt de geboren en getogen Noordwijkerhouter terug.

Bij VVSB  maakte Robèr Marijnen deel uit van een uitzonderlijke lichting. Met spelers als Marco Zandvliet, Theo Aanhane en Rijkert van Soeren promoveerde Marijnen als B- en A-junior naar de landelijke afdelingen. In een team waarin hij doorgaans tot één van de drijvende krachten behoorde. Iets dat op latere leeftijd niet anders was. Vanuit de A-jeugd veroverde een deel van de younsters een plek in het eerste elftal dat in 1989 direct beslag legde op de titel in de Vierde Klasse. Vervolgens zetten de paars-gelen hun opmars richting de top van het amateurvoetbal voort. Robèr Marijnen: ,,Dat gebeurde eerst met allemaal Noordwijkerhoutse jongens. Iets later kwamen daar spelers als René van der Meer en Marco Joustra van buitenaf bij. Dat is altijd het handelsmerk geweest bij VVSB. Werken via de weg van de geleidelijkheid.”

Praatpaal

In het seizoen 1999-2000 speelde Marijnen zo goed en zo kwaad als het kon nog een half seizoen in het derde elftal. Na een tweede knieoperatie kon het voetbalboek definitief dicht. ,,Dat was moeilijk, maar omdat de kwetsuur zo ernstig was, kon ik er toch mee leven. Het was gewoon onvermijdelijk. Vervolgens heb ik vijf jaar min of meer in de luwte toegekeken. Omdat ik ooit had aangegeven iets in de begeleiding rond het eerste team te willen doen, ben ik nu acht jaar geleden gevraagd om Jos Aartman als elftalbegeleider op te volgen. Dat vind ik echt fantastisch werk. Met veel plezier plak ik er straks weer een seizoen aan vast. Als je vrijwilligerswerk doet, moet je er plezier in hebben en dat heb ik nog altijd. Als elftalbegeleider is het voor mij belangrijk dat spelers en technische staf alleen maar omkijken hebben naar het voetbal. Dan ben je weleens een praatpaal, maar daar voel ik me goed bij. Spelers kunnen hun ei kwijt, want het is weleens zo dat een trainer ook niet alles hoeft te weten. Je bent in dat geval vooral een vertrouwenspersoon naast de andere klusjes die je doet.”

Conditie

Nog als speler maakte Marijnen al snel veel indruk bij de grootmachten in de regio. Zo dongen onder meer Katwijk en Noordwijk naar zijn diensten. Tevergeefs, want voor Marijnen telt en telde alleen Noordwijkerhout en vooral VVSB. ,,Ik was niet van het dorp weg te slaan en dat geldt eigenlijk nog altijd. Ik hoor bij deze club en voel me er er als een vis in het water. Laat mij dit werk maar doen, het trainersvak heb ik nooit geambieerd. Mijn huidige werkzaamheden als logistiek medewerker bij Detailresult in Sassenheim kan ik er uitstekend mee combineren. Door deze kantoorfunctie kan ik mijn knie flink ontzien. Als ik niet te gek doe, heb ik niet al teveel problemen. Om in beweging te blijven. fiets ik veel. Zo’n drie keer per week ritjes van zestig kilometer. Dat gaat me goed af en zo blijf mijn conditie ook op peil.”

Kernwoorden

Het kan dan ook niet anders dan dat Marijnen nog altijd in Noordwijkerhout woonachtig is. Samen met Olga en hun 12-jarige dochter Sophie voelt ‘Kokkerhout’ voor hem nog elke dag als een warm bad. Daarbij is zijn visie over VVSB in de loop der jaren niet gewijzigd. ,,Als speler wilde ik altijd al  zo hoog mogelijk komen met mijn club. En dat motto geldt voor mij nog altijd. Continuïteit, binding en het collectief zijn daarbij voor mij de kernwoorden. Na drie jaar om lijfsbehoud te hebben gespeeld in de Topklasse, beleven we nu een fantastisch seizoen. Waarbij ik hoop dat we zondag beslag leggen op de derde periode. Dan is het seizoen helemaal af’.”

Tekst: Leo Schrama