Toen Paul Warmerdam in zijn tweede seizoen in het eerste elftal van VVSB  in het voorjaar van 1989 op de Boshuizerkade (bij het toenmalige LFC) met zijn ploeggenoten de titel in de Vierde Klasse behaalde, kon de middenvelder niet bevroeden dat hij veertien jaar later nog eens met diezelfde vereniging in de Hoofdklasse zou spelen.

Waar vind je ze nog? Spelers die 21 seizoenen onafgebroken voor dezelfde vereniging uitkomen in de A-selectie. Paul Warmerdam (46) maakte in iets meer dan twee decennia de opmars van VVSB van de kelder naar de top van het amateurvoetbal van heel dichtbij mee. Als speler en later als aanvoerder was hij een boegbeeld op De Boekhorst.

,,Nadat ik gestopt was, ben ik er wel een paar jaar tussenuit geweest. Een weloverwogen keuze overigens, omdat ik  voorrang wilde geven aan mijn gezin. Mijn twee dochters Paulien en Pascalle zwommen en handbalden en dat wilde ik bewust van dichtbij meemaken.  Na zoveel jaar selectie was het trouwens ook wel leuk om even helemaal geen verplichtingen te hebben. Dat voelde ook wel goed.”

Inmiddels is Warmerdam weer betrokken bij het tweede elftal. ,,Ik train daar eens per week mee in een heel jeugdige groep, met veel eigen jongens. En als de nood aan de man komt ben ik ook nog inzetbaar. Hoewel dat laatste dan vooral als invaller in geval van nood geldt. Ik ben eigenlijk een soort mentor en zolang die jongens het leuk vinden doe ik het graag.”

Honkvast

Dat Warmerdam in het dagelijkse leven werkzaam is als Financial Manager bij Broekhof Verpakkingen uit Noordwijkerhout, tekent zijn verbondenheid met het dorp en de club waar hij opgroeide. ,,Laat mij maar lekker hier wonen en werken. Als voetballer was er weleens belangstelling voor me. Dat hoorde ik dan via via. Maar concreet werd het nooit en als het er op aan was gekomen, was ik toch gewoon gebleven”, klinkt het resoluut.

,,Reden om te verkassen was er eigenlijk nooit. VVSB beleefde een periode met alleen maar successen. Ga maar na, vier keer kampioen en de Districtsbeker gewonnen, wat wil je nog meer? Toen we naar de Hoodfdklasse promoveerden ben ik bewust doorgegaan. Dat wilde ik als speler graag meemaken. De laatste vier jaar speelde ik doorgaans in het tweede elftal, maar als het nodig was pikte ik mijn wedstrijden in het eerste gewoon mee. Toen ik wat ouder werd en op de bank belandde, was ik daar natuurlijk niet blij mee, maar ik kon het wel begrijpen.”

De opmars van VVSB vond plaats via de weg der geleidelijkheid. Zonder rare fratsen, via een vooropgesteld plan. Het elftal werd stapje voor stapje uitgebouwd. Warnmerdam: ,,De eerste jaren speelden we nog met allemaal eigen jongens, waarbij VVSB eind jaren tachtig mede door een geweldige jeugdlichting en een uitgekiend beleid de weg omhoog inzette. Met  talentvolle spelers als Rober Marijnen, Theo Aanhaane en Marco Zandvliet die aan de weg begonnen te timmeren. In een later stadium kwamen daar jongens als René van der Meer, Marco Joustra en Jan van den Berg en Mark Ens bij.”

Geweldig seizoen

,,Het zorgde ervoor dat we in 1993 het stapje naar de Tweede Klasse maakten, waarbij Paul van der Zwaan als trainer een belangrijke rol speelde. Hij heeft de basis voor het latere succes gelegd. We vormden bovendien een echt vriendenteam en dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Ook toen er jongens gehaald werden van verderaf. Een echt hoogtepunt voor mij was het seizoen 1998-1999 met Ruud de Groot als trainer. Op de laatste wedstrijddag verloor Kranenburg bij Blauw-Zwart en omdat we zelf wonnen, pakten we toen de titel. Niet veel later versloegen we Kranenburg bij Foreholte in de finale van de Districtsbeker en pakten we de Leidsch Dagblad Cup door Rijnsburgse Boys te verslaan. Het was een seizoen om nooit meer te vergeten.”

Terugblikkend op zijn carrière beseft Warmerdam dat hij zo lang mee kon omdat hij altijd gevrijwaard is gebleven van ernstige blessures. Met een kleine 500 wedstrijden in de paarsgele hoofdmacht is hij recordhouder bij zijn club, hoewel de bescheiden middenvelder  er zelf over twijfelt of Geert van der Weiden dat niet is. ,,Vind ik ook allemaal niet zo belangrijk. Het was een fantastische tijd en het ging gewoon van zelf.  Tien jaar lang droeg ik de aanvoerdersband, hoewel ik voor mijn idee eigenlijk niet eens een echte aanvoerder was. Had misschien ook te maken met mijn positie op het middenveld. Ik moest het hebben van loopvermogen, inzicht en traptechniek. In die drie facetten was ik niet de allerbeste, maar de combinatie daarvan was mij op het lijf geschreven.”

Ook volgend seizoen is Warmerdam terug te vinden op De Boekhorst, waar hij de club als penningmeester van VVSB Promotion dient en het tweede elftal blijft begeleiden. ,,Die jonge jongens stappen laten maken vind ik ontzettend leuk. Mijn petekind Rien de Jong komt als keeper over vanuit de jeugd en dat is nog een extra stimulans voor me. Bovendien bewaar ik goede herinneringen aan dat elftal. Mijn allerlaatste officiële wedstrijd speelde ik in het tweede elftal in de finale  om het lanskampioenschap voor reserve-elftallen. Toen stapte ik als landskampioen van het veld. Volgens mij kun je je carrière niet op een mooiere manier afsluiten.”

Tekst: Leo Schrama

Foto: Tino Stulen