Stijn van der Slot gold jaren als het spitsentalent van VVSB. In het tweede elftal scoorde hij aan de lopende band. Een echte doorbraak in het vlaggenschip van de Noordwijkerhouters bleef uit. En toen kwam er die kans. Voetballen en studeren in het land van de onbegrensde mogelijkheden: Amerika. Van der Slot vertrok in augustus en houdt ons om de zes weken op de hoogte van zijn leven in de United States of America. 

Het is leven is op dit moment een rollercoaster. Van jongs af aan had ik de droom om een buitenlands avontuur aan te gaan. Voordat ik het vliegtuig instapte, had ik mezelf voorgenomen hier blanco aan te beginnen en al te hoge verwachtingen te temperen. Dit heeft ervoor gezorgd dat gave en bizarre wendingen zich in onvoorspelbaar hoog tempo afwisselen.

In augustus was het dan zo ver: naar Amerika. Doordat het visum-technisch niet mogelijk was eerder te arriveren, werd er direct op de dag van aankomst gestart met de voorbereiding. Op het vliegveld werd ik opgehaald met een gigantische SUV door de maffe assistent-coach Craig Reynolds (de gek liep na een reis door Europa eind jaren ’80 op klompen door Chicago en claimt deze zo eigenhandig terug in de Amerikaanse mode gebracht te hebben). Zijn zoon Aidan was ook mee en die had ik nog nooit gesproken. Het bleek een van mijn huisgenoten te worden. Met een omgekeerd ritme door het afscheid nemen van familie en vrienden en daarbovenop een flinke jetlag, werd ik ’s nachts bij ons appartement afgezet. Hier werd nog even tussen neus en lippen door medegedeeld dat de volgende dag begon met een teammeeting, conditietest en twee trainingssessies… Nice to meet you, mr. Vanderslot!

Droomlocatie

Ik studeeer bij DePaul University in Chicago. De universiteit ligt midden in de levendige wijk Lincoln Park. Vanaf daar sta je na een metro- of fietsrit van vijf minuten tussen gigantische wolkenkrabbers en is de fantastische kustlijn van Lake Michigan op loopafstand. Ook zijn er veel blues- en jazzcafés waar dagelijks livebands spelen, wordt de nodige ‘chicago house’ en hiphop gedraaid en is de welbekende studentenkroeg om de hoek te vinden. Ik woon hier samen met drie andere studenten in een ruim appartement op een steenworp afstand van het trainingsveld en de campus met universiteitsgebouwen. Je kunt je voorstellen dat dit voor een jonge pik die nog nooit in de Verenigde Staten was geweest een droom is.

Ons team bestaat uit vijfentwintig spelers die allen tussen de achttien en drieëntwintig jaar oud zijn. Hoewel dit an sich al zorgt voor een hoop gekkigheid, zijn er veel spelers met een verschillende afkomst. Naast een andere jongen uit Amsterdam, is het een mix van Amerikaanse, Servische, Poolse, Duitse, Ierse, Canadese en Mexicaanse jongens. Lachen dus, maar de professionaliteit van alles wat zich daarbuiten afspeelt is niet normaal.

Een volledig team van artsen en fysiotherapeuten staat de hele dag voor je klaar, er is een gigantische sportschool met ijsbaden en coaches zijn de hele dag bezig met videoanalyses voor de volgende wedstrijd. Hoewel m’n conditie beter is dan ooit tevoren, begin ik toch nog wat bonkiger te worden doordat niet alleen de auto’s en gebouwen maar ook al het eten XXL is. Er staan drie maaltijden per dag voor ons klaar, wat wel even wennen was na het maandelijkse ‘Broodje Cor’. Ongekende luxe; ik besef dan ook maar al te goed dat ik erg gelukkig ben geweest om hier terecht te komen.

Ongekende luxe

Ja, we staan elke dag op het trainingsveld en zitten soms tot ’s avonds laat in de bibliotheek, maar de luxe die het spelen voor dit team biedt, is iets wat ik niet gewend ben en waar ik ook hopelijk niet gewend aan raak.

De professionaliteit van alles buiten het veld, staat echter in contrast de wisselvalligheid van de wedstrijden die wij spelen. Niet alleen worden winst en verliespartijen afgewisseld, ook de ambiance is erg divers. Na een eerste week vol trainingen, tactische besprekingen en het uitspreken van doelen (oefenwedstrijden serieus nemen, bij bovenste zes ploegen eindigen om ons te plaatsen voor de nacompetitie) stond de eerste oefenwedstrijd van het seizoen gepland.

Een busrit van vijf uur bracht ons naar een afgelegen industrieterrein, waar wij op een gortdroog veld voor een handjevol toeschouwers speelden. Nergens een kantine of kleedkamer te bekennen. Na anderhalf uur letterlijk stoeien met twee opgeschoren hillbilly-verdedigers, stapte ik met een nipte nederlaag zonder te douchen de bus weer in. Dan denk je wel even: waar ben ik aan begonnen?

Lange, blonde spits uit Nederland

Een week later vlogen we vanaf Chicago via San Francisco naar Portland voor een weekend met twee wedstrijden. Een mooie staat met een natuurgebied waar bergen met sneeuw en het strand slechts een uur van elkaar liggen. Hier speelden wij in een groot stadion waar zo’n duizend toeschouwers in passen. Nadat ook hier de nodige stoeipartijen uitgevochten werden waar de scheidsrechter rode kaarten voor had moeten uitdelen, werd ik aan het eind van de wedstrijd gewisseld. Beter gezegd, ik kon niet meer op mijn benen staan en had zelf ook wat ‘keekies’ uitgedeeld.

Denk je alles meegemaakt te hebben, blijken de toeschouwers van de tegenstander al een nummer te hebben geoefend voor die lange, blonde spits uit Nederland: ‘’vanderslot, vanderslot, vanderslot, f*ck U!’’. Daar kan ik alleen maar van genieten.

Kortom, het leven hier is goud! Er staan nog wat uitwedstrijden gepland in New York en Philadelphia en er is ruim een maand winterstop, waarvoor nu al reizen gepland staan naar Detroit en Californië. Hoewel ik wel wat goals en assists heb gemaakt, hoopt een spits altijd meer goals te gaan maken. Ik lig er niet wakker van, want geniale en ‘waar ben ik nu precies in terecht gekomen’ momenten schieten in elkaar over.

All the best,

Stijn