Koen Bosma speelde de afgelopen seizoenen voor VVSB. Na zijn goede spel heeft hij de kans gekregen om zijn droom te verwezenlijken: voetballen in het buitenland. Koen tekende een contract bij Phnom Penh Crown FC, maar dat bleek van korte duur. Inmiddels speelt hij voor Song Lam Nghe An. In aflevering drie vertelt Koen over zijn eerste ervaringen in Vietnam. 

We zitten nu iets meer dan een maand in Vinh, Vietnam. Eindelijk ons eigen appartement, eindelijk ons eigen leven een beetje opbouwen. De familie is onderweg hierheen met gezelligheid en dropjes, want beide mis ik toch wel.

Na het ‘gemuts’ in Cambodja op voetbalgebied was ik erg blij met een stap naar de hoog aangeschreven V-League. Alles op voetbalgebied is in Vietnam beter: de spelers, de faciliteiten en met name de supporters. Zelfs bij uitwedstrijden heeft mijn team een supportersschare die de thuissupporters vocaal overklast. In mijn tweede wedstrijd voor het team werd de wedstrijd stilgelegd, omdat we op het veld de fluit van de scheidsrechter niet meer hoorden. Na een oproep van de stadionspeaker was het precies één minuut wat rustiger en daarna stonden onze fans weer volle bak op de trommels en toeters te spelen. Heel gaaf.

Mijn vriendin en ik zijn bewust dit avontuur aangegaan: wat is er nou mooier dan betaald voetbal spelen, nieuwe culturen te ontdekken en na het sporten in 28-30 graden aan het zwembad bij te komen? Nu we iets meer dan een half jaar onderweg zijn, kunnen we wel concluderen dat het echt geweldig is. We genieten en ontwikkelen onszelf enorm. Door de temperaturen ben ik ook echt topfit, ik maak heel veel kilometers als middenvelder in een 4-4-2 systeem.

Treinreis van 20 uur

Werken (kun je voetbal wel werken noemen?) in Azië levert echter ook hoofdpijn op. Alles gebeurt hap-snap, van trainingsschema’s hebben ze nog nooit gehoord. Wat dat betreft ben ik wel een echte Nederlander. Ik wil weten waar, wanneer en hoe laat we trainen. Deze vlieger gaat in Vietnam absoluut niet op. Zo gebeurde het dat we na een thuiswedstrijd op woensdag teruggingen naar het kamp en dat mij om 19.00 uur werd verteld dat ik om 22.00 uur ingepakt en wel mij weer moest melden om in de nachttrein naar een uitwedstrijd te gaan. Ik vond meer dan 2 uur naar EVV al een hel, nu zat ik in de nachttrein van Vinh naar Nha Trang meer dan 20 uur(!) tussen allerlei slurpende en gorgelende Vietnamezen. De rit zelf was afschuwelijk, maar als ik dan door het raam naar buiten keek, realiseerde ik mij wat een mazzel ik heb. Een schitterende natuur en een schitterend land, dat ik met voetballen kan en mag ontdekken.

Het seizoen begon goed met 4 punten uit 2 duels en 2 assists van mijzelf. In de tweede wedstrijd had ik een ijsbeentje gehad en vonden de coaches het beter om mij de volgende wedstrijd de tweede helft te laten spelen. Na een 1-0 achterstand kon ik de tweede helft het verschil maken en speelden we met 1-1 gelijk. Mijn vriendin Lisanne en haar zus zaten op de tribune en er zijn hele verhalen over de blonde meiden die in hun Bosma-shirts kwamen kijken in de kranten verschenen. Hilarisch! Bekijk ook even de volgende Video (2) voor een mooie sfeerimpressie.

Tot mijn grote verbazing begon ik de vierde wedstrijd weer op de bank. Waarom? Een voetbalreden is er niet. In Vietnam werkt het zo: alle budgetten zijn sponsorbedragen. De buitenlanders verdienen veel geld, die worden door de hoofdsponsor betaald. Stel het totale budget voor de buitenlanders (2 per team) is 10: dan krijgen normaliter beide spelers 5. Logisch? Niet in Vietnam.

Commissie

Bij een transfer profiteert iedereen binnen de club. Van de  coach tot president. De club praat met een speler over salaris en tekengeld. Het verschil tussen het beschikbare budget voor de speler en de verdiensten van de speler komt bij de betrokkenen via een zaakwaarnemer. Die krijgt een ‘commissie’ en verdeelt deze vervolgens aan de coach, president etc. Hoe hoger het inkomen van de speler, hoe lager de percentages voor de coaches bijvoorbeeld, en andersom.

Laat ik nu net de duurste buitenlander zijn van de afgelopen jaren voor dit team. De coaches zijn erg ontevreden over het geld wat zij aan mijn deal ‘verdiend’ hebben. Helemaal in vergelijking met de andere buitenlander. Dus zijn ze allerlei spelletjes aan het spelen om van mij geld te krijgen. Een soort premie om te kunnen spelen willen ze. Volstrekt belachelijk, maar goed zo werkt het hier eenmaal. Alleen ga ik daar absoluut niet in mee.

In mei is de window voor transfers weer open en begint dit hele circus opnieuw. De meeste clubs wisselen hun buitenlanders in (en ruilen zelfs) om weer nieuwe commissies op te kunnen strijken. Ze kopen gewoon de contracten af, en kloppen bij de sponsor aan voor nieuwe budgetten.

Vreemde situatie

De resultaten vallen erg tegen de laatste wedstrijden. Geen speler, geen krant begrijpt waarom ze mij er naast zetten. De supporters houden van me en ik train en speel op erg goed niveau. De trainer staat onder druk, dus met wat mazzel vliegt die er snel uit en kan ik gewoon weer 90 minuten gaan spelen. Wederom een vreemde situatie, maar we zijn er erg rustig onder. Aankomende wedstrijd zal ik ‘gewoon’ spelen. Dit is hoe het werkt, dus boos maken heeft geen enkele zin. Ik train elke dag honderd procent in een aangenaam temperatuurtje, mij krijgen ze niet klein.

Het avontuur is er, we genieten enorm. Australië zou een droomvervolg zijn, maar anders gaan we in mei naar Nederland en hebben we een geweldig jaar gehad. Het idee was om 1 jaar het avontuur aan te gaan en dan bij mooie club in de buurt te gaan spelen en maatschappelijk carrière te gaan maken.

Ik krijg heel veel positieve reacties op deze rubriek, ik hou iedereen dan ook graag op de hoogte over de wondere wereld van professioneel voetbal in Azië.

Met sportieve groet,
Koen

Klik

hier

voor een filmpje waarin Koen wordt toegezongen