Jim Gillissen kampt al enkele jaren met liesklachten, maar eindelijk lijkt duidelijk geworden waar zijn klachten vandaan komen. ,,Mijn corestabiliteit is slecht. De arts vond het knap dat ik dit niveau überhaupt heb kunnen halen met deze buikspieren en coördinatie”, vertelt de aanvallende middenvelder (21) van Quick Boys, die over twee maanden weer op topniveau hoopt te zijn. Maar geduld is het toverwoord. ,,Anders loop ik het risico dat het chronisch wordt.”

Gillissen staat nu zo’n twee maanden langs de kant. Het was voor hem aanleiding om dinsdag een bezoek aan het ziekenhuis te brengen. Daarin werd duidelijk dat de pees in zijn lies en schaamstreek overbelast is. Dat is weer het gevolg van zijn matige corestabiliteit.

Buikspieren
,,Je moet het zien als ademen, dat leer je gewoon”, vertelt Gillissen, lid van de A-selectie. ,,Sommige mensen leren ook automatisch met hun buikspieren goed om te gaan. Ik heb het altijd op een verkeerde, eigenlijk een beetje op mijn eigen manier, gedaan. Ik gebruik bijvoorbeeld veel meer de binnenkant van mijn been om op te staan.”

En dus moet Gillissen het heel simpel, vanaf de basis, gaan opbouwen. ,,We beginnen bij Pilatus. Dat is één van de laagste vormen van corestabiliteit. Het is een soort van yoga, controle over je lichaam houden. Ik moet dat een periode gaan doen van de arts. Hij verwacht dat ik snel resultaat ga halen. Bij Quick Boys hebben we ook 1 op 1-begeleiding. De sportfysio gaat mij daarbij ook begeleiden.”

Gillissen hinkt nog een beetje op twee gedachten. Hij is vastberaden om steker terug te komen, maar angst en twijfels strijden ook om voorrang in zijn hoofd. ,,Het voordeel is dat als ik terugkom en weer helemaal fit ben, ik mijn lichaam nog beter ga gebruiken”, vertelt hij optimistisch. ,,Ik zal minder snel vermoeid en sneller op de eerste meters zijn. Op dit moment zie ik het alleen nog niet zo zitten. Ik ben bang dat ik gezien mijn huidige klachten nooit meer fit wordt. Dat is een gevoel. Ik baal gewoon enorm van de situatie.”

Wonderbaarlijk zonder pijn
Vorig jaar leek het juist nog de goede kant op te gaan. ,,Sinds de hogere jeugdelftallen heb ik geregeld last van mijn lies, maar vorig seizoen heb ik alles gespeeld en wonderbaarlijk zonder pijn. Ik begon de voorbereiding op het nieuwe seizoen ook aardig. Ik moest in de spits beginnen, al is dat niet de plek die ik ambieer. Dat is toch echt de ’10’-positie’. Op gegeven moment scoorde ik in het tweede in drie duels acht keer. Vervolgens zat ik voor de KNVB-Beker tegen IJsselmeervogels bij het eerste. Ik moest tot tweemaal toe warmlopen, maar kwam er niet in.”

Speeltijd kreeg hij wel tegen Jong FC Groningen. ,,Maar toen was ik eigenlijk al geblesseerd. Ik nam me voor om een week rust te houden. Ik begreep via via dat ik de volgende wedstrijd anders weer bij de selectie had gezeten. Zonde dat deze blessure roet in eten gooit, want het was het ideale moment om door te pakken. Ik ben niet de meest technische of snelste spelers, maar mijn kracht ligt voor de goal van de tegenstander. In het scorend vermogen. Ik zag het wel zitten om minuten te maken en belangrijk te zijn, maar het mocht helaas niet zo zijn. Gelukkig duurt het seizoen nog lang, daar hou ik mezelf dan maar aan vast.”

In ieder geval wordt het nu of nooit voor Gillissen. ,,Ik heb mijn voeding omgegooid, en ga alles er komende tijd voor opzij zetten. Ook niet teveel stappen, en niet teveel drinken. Ik wil mezelf niet over drie jaar kunnen verwijten dat ik dit niet goed heb aangepakt. Rond de winterstop hoop ik er weer bij te zijn.”

Foto: Hans van Duijn