In totaal maakte hij zestien seizoenen deel uit van de A-selectie van VVSB. Om in 2012 op 33-jarige leeftijd afscheid te nemen en zijn loopbaan op een lager niveau, uiteraard bij ‘zijn’ club, voort te zetten. Begonnen in de Tweede Klasse bereikte hij met de club waarvoor hij altijd speelde de Topklasse. ,,Er is ooit één moment geweest waarop ik even getwijfeld heb of ik naar elders zou overstappen, maar dat was snel over. VVSB is en zal altijd mijn club blijven. Bovendien hadden zij hun eigen ambities.” Was getekend: Geert van der Weiden.

Clubman. Zo mag de jongste telg uit het gezin Van der Weiden worden omschreven. Net zoals zijn broer Tim en zijn ouders Leo en Nelleke als clubmensen door het leven gaan. Voetbal en met name VVSB loopt als een rode draad door hun leven. Dat levert een gesprek op met een oud-voetballer die nog altijd nauw betrokken is bij de Noordwijkerhouters.

De vraag naar de hoogtepunten uit zijn glorierijke voetballoopbaan levert niet helemaal onverwachts een antwoord op in die richting. ,,Ik heb samen met mijn iets oudere broer Tim in het eerste gespeeld. Net als mijn vader dat eerder overigens ook deed, terwijl mijn moeder ook altijd betrokken was bij ons als voetballer en bij de club zelf. Zoiets telt zwaar voor mij. Dat ik er daarnaast aan heb mogen bijdragen dat VVSB als dorpsclub verder doorgegroeid is en de top van het amateurvoetbal wist te bereiken zonder daarbij haar karakter te hebben verloren, maakt me trots. Dat is voor mij een ander hoogtepunt.”

Andere hoogtepunten
,,Toen ik stopte als voetballer heb ik een jaar niets gedaan. Het was wel even klaar. Vervolgens ben ik recreatief gaan voetballen met jongens waar ik ooit zelf mee gespeeld heb in het eerste elftal. Dat maakte de cirkel op het laatst helemaal rond. Daarnaast zijn er de min of meer geijkte hoogtepunten geweest zoals de kampioenschappen tegen ONA en Nieuwenhoorn en natuurlijk het bereiken van de Topklasse bij Venray. Hoewel ik uitgerekend die dag geschorst was”, vertelt Van der Weiden met een lichte spijt in zijn stem. ,,En natuurlijk niet te vergeten de vriendschappelijke wedstrijden tegen Ajax, Feyenoord en PSV. Ook daar kijk ik met veel plezier op terug.”

,,Dat zijn drie voetbalgeneraties en dat heeft prachtige dingen opgeleverd, maar ook opofferingen gekost”

Als voetballer moest Van der Weiden het naar eigen zeggen vooral hebben van hard werken. Daarnaast was hij een buitenspeler met gevoel voor ruimte. Een loper. ,,Graag met een balvaste spits in mijn buurt om daar lekker omheen te spelen. Om zodoende ook mijn goaltjes mee te pikken. Nadeel was wel dat ik in de laatste fase weleens kracht tekort kwam voor de goal. Dat nam niet weg dat ik het net wel wist te vinden”, analyseert Van der Weiden zichzelf als speler. ,,Hoeveel goals ik gescoord heb in al die jaren kan ik je niet vertellen, maar het zijn er achteraf aardig wat geweest, ja.”

Meerdere factoren
Terug naar het begin komen de eerste jaren uit zijn carrière aan de orde. Als zestienjarige debuteerde Van der Weiden als A-junior in het eerste elftal, om na ruim een jaar pendelen tussen één, twee of drie, een basisplaats af te dwingen. Een plek die hij vervolgens jarenlang niet wenste af te staan. ,,Bij HMSH debuteerde ik. Zoiets vergeet je nooit meer. Namen noemen is natuurlijk ook namen weglaten. Toch wil ik er wel een paar noemen. Als broekkie kwam ik terecht tussen spelers als Jan van den Berg en Robèr Marijnen. Later kwamen jongens als Menno Ooijendijk, Marcel IJzendoorn en Maurice Franssen op mijn pad. Om op het einde nog met Vladimir Jozic en Stefan Kraaijvanger samen te spelen. Dat zijn drie voetbalgeneraties en dat heeft prachtige dingen opgeleverd, maar ook opofferingen gekost. Waar vrienden lekker gingen stappen, bleef ik thuis. Dat is de andere kant van de medaille. Ik heb het er echter graag voor over gehad. Voetbal stond voor mij altijd op één. Je wilt iets bereiken en er tegelijkertijd plezier aan beleven. Het is voor mij ook altijd een combinatie van meerdere factoren geweest.”

,,Zij kloppen als het ware op de deur en dat is natuurlijk een mooie ontwikkeling”

Binding
Van der Weiden, die maar liefst 421 officiële wedstrijden voor VVSB speelde, heeft wel een verklaring voor het succes dat zijn club door de jaren heen boekte. Waar paars-geel haar opmars inzette met louter eigen spelers kwamen er in de loop der jaren voetballers van buitenaf bij. ,,Maar de jongens die van elders werden gehaald, pasten goed bij de club. Bovendien gebeurde het steeds via de weg der geleidelijkheid. Dat zorgde altijd voor stabiliteit. Ik noem het gericht doorselecteren. De binding met de club was altijd het toverwoord toen ik speelde.”

De degradatie van vorig seizoen heeft er bij Van der Weiden toch meer ingehakt dan hij ooit had gedacht. De oud-aanvaller mist vooral al de wedstrijden tegen de topclubs. ,,Aan de andere kant weet je dat het een keer kan gebeuren. Als je ziet in welke afdeling je speelt en over welke middelen veel van de clubs beschikken dan moet je ook reëel blijven. Nu is het de kunst om weer terug te komen. Liefst ook met eigen jongens. Wout Heemskerk en Tijs Knapp haken nu aan bij de selectie. Zij kloppen als het ware op de deur en dat is natuurlijk een mooie ontwikkeling.”

Plezier toen
De hoop op betere tijden leeft volop bij Van der Weiden die in het dagelijks leven werkzaam is als leraar op een basisschool in Voorhout. Dat laatste vindt hij wel zo prettig. Elders werken is dan ook een bewuste keuze. ,,Voor de rest ben en blijf ik een op en top Noordwijkerhouter. Ik zie mezelf samen met Kim en mijn twee zoons niet zo snel naar elders verhuizen. Lekker in Noordwijkerhout dus, waarbij ik hoop dat de renovatie van het sportpark een verdere impuls geeft aan de club. Mijn zoons Daan en Koen spelen er nu in de jeugd, waarbij Daan in hetzelfde team speelt als Tijn, zijn neefje en de zoon van Tim. De geschiedenis herhaalt zich daarmee een beetje. En hopelijk lopen er over een een aantal jaar opnieuw een paar Van der Weidens in het eerste elftal rond. De vreugde van toen heeft voor mij plaatsgemaakt voor het plezier dat ik nu beleef als ik mijn zoons train en zie spelen.”

„Tja, voetbal blijft toch de leidraad’’

Fakkel overgenomen
Na zijn afscheid speelde Van der Weiden nog een aantal seizoenen in het derde elftal. Aan voetballen op zondag kwam bij VVSB op een gegeven moment een einde. Daardoor gingen de voetbalschoenen definitief de wilgen in. ,,Tegenwoordig tennis ik. Ja, ook op de Boekhorst. Om daarnaast nog een beetje aan hardlopen te doen. Je moet tenslotte wel in beweging blijven. En natuurlijk train ik mijn zoons. Die fakkel heb ik van mijn vader overgenomen. Hij deed dat destijds ook bij mij en Tim. Die is nu vicevoorzitter van VVSB. Tja, voetbal blijft toch de leidraad. Dat was vroeger thuis zo en dat is nu niet anders.”

Verleden tijd
Geconfronteerd met het feit dat hij destijds als negenjarige de eerste doelpuntenmaker was in een onderling jeugdwedstrijdje ter gelegenheid van de opening van de Arend den Elzen Sporthal reageert Van der Weiden tamelijk verbaasd. ,,Goh, dat wist ik echt niet meer. Die hal is wegens de nieuwbouw onlangs gesloopt, terwijl het hoofdveld waarop ik zo vaak gespeeld en gescoord heb deze zomer totaal gerenoveerd is en van kunstgras is voorzien. Allemaal verleden tijd intussen. De jaren gaan tellen”, sluit Van der Weiden met een knipoog af.

Foto: PR

Lees ook: Gescheurde kruisband zet voorlopige streep door doorbraak Turk: ‘#totvolgendseizoen’