Lang leek het er op dat de veelbelovende voetbalcarrière van Boet Ligtvoet definitief voorbij was. Een jaar geleden spraken we al met hem toen hij tegen alle verwachtingen in terug opdook bij zijn jeugdliefde Foreholte. Zijn doelstelling destijds? “Een heel seizoen uitspelen, zonder pijn.’’ Inmiddels zijn we halverwege zijn tweede seizoen bij Foreholte en is het tijd om de balans op te maken.

Er kan veel veranderen in een jaar tijd, dat heeft Ligtvoet de afgelopen twee seizoenen al aangetoond. Destijds leek het er op dat – nadat hij een eventuele carrière in het profvoetbal al vaarwel had moeten zeggen – er überhaupt geen toekomst meer voor hem was in het voetbal. Enkel te veel aan gort, haast geen kraakbeen meer over. “Als je zo doorgaat kan je op 65e niet meer lopen”, zeiden de artsen tegen hem. Einde verhaal dus. Nog geen jaar later was Ligtvoet uit de as herrezen en verscheen hij bij zijn jeugdliefde Foreholte in het eerste. Een verschil van dag en nacht.

Opgelucht
Inmiddels een jaar verder en opnieuw is weer een hoop veranderd in het leven van Ligtvoet. Sinds september afgestudeerd en overduidelijk opgelucht: ‘’Eindelijk! Klaar om leuke dingen te doen. Nooit meer school voor mij.’’

Het doen der leuke dingen, of zoals Ligtvoet zelf graag zegt: “Plezier maken’’,  ligt overduidelijk in de aard van dit voetbalbeestje. Tot afgelopen september nog beperkt door een verplicht curriculum maar inmiddels vrij om al zijn tijd naar eigen goeddunken in te vullen en dat ziet er dan ongeveer als volgt uit; In de zomer manager bij een strandtent, ’s winters in de winterlodge en in de weekenden: “Op het veld natuurlijk, en daarna in de kantine.’’

‘’We zijn allemaal vrienden van elkaar. Ook buiten het voetbal om komen we bij elkaar over de vloer.’’

Terug bij zijn vrienden van Foreholte, het was een makkelijke keuze. “Ik heb het heel erg naar mijn zin bij. Ik krijg hier de kans om met mijn vrienden te spelen maar ook in het eerste te voetballen.’’ Ligtvoet kwam een jaar geleden met al zijn oude vrienden met wie hij destijds tot in de C-jeugd speelde terug in het eerste en de manier waarop hij zijn team omschrijft, zal door lezers die zelf op kelderklasse-niveau hebben gevoetbald voor enige herkenning zorgen.

‘’Ik voetbal alleen voor m’n plezier en omdat ik het leuk vind. En de jongens uit het team komen allemaal uit het dorp, we kennen elkaar al heel ons leven. Ook buiten het voetbal om komen we bij elkaar over de vloer. Na iedere wedstrijd in de kantine groot feest en dan met zijn allen op pad.’’ Wel met een kleine nuance om de parallel met de kelderklasse in de kiem te smoren: “We zijn wel een eerste elftal dus vrijdagavond houden we ons koest en zorgen we er voor dat we op zaterdag een goede wedstrijd op de mat leggen voor onszelf en voor het publiek.’’

‘Heel nuchter’
Toch is het niet niks, lange tijd een potentiële jongensdroom in het vizier te hebben en dan door botte pech die aan je voorbij zien gaan. ‘’Het was mijn droom van jongs af aan om betaald voetbal te spelen. Maar ik ben heel nuchter”, zegt Ligtvoet over het voortijdig moeten afhaken in de jeugd van ADO Den Haag en zijn nieuwe lotsbestemming bij Foreholte. ‘’Ik pas mijzelf daar snel aan aan. Nauurlijk had ik graag willen weten hoe ver ik had kunnen komen en het hoogst haalbare willen bereiken. maar die knop ging snel om. Nu voetbal ik lekker met mijn vrienden bij Foreholte, ga ik met plezier drie keer per week naar de club, heb genoeg vrije tijd om leuke dingen te doen en vind ik het leven op deze manier ook gewoon prachtig.’’

‘Wij gaan dit jaar sowieso wel een periodetitel halen.’

En de droom om hogerop te komen in het voetbal is nog steeds niet helemaal verdwenen. Al is het niet zijn intentie om binnenkort naar een andere club te verkassen. “Ik zit goed bij Foreholte.’’ Hij heeft een ander plan om zichzelf naar een hoger niveau te spelen. “Met deze ploeg kunnen we doorstoten naar de Eerste Klasse of zelfs wel de Hoofdklasse (Vierde Divisie red.). We zijn nu allemaal begin twintig en daardoor nog wat wisselvallig. Voorbeeld daarvan zijn de vele late goals die we nu nog te verwerken krijgen. Maar als deze groep bij elkaar blijft, staat er over een paar jaar een hecht en ervaren team.’’ Bij Ligtvoet verder geen twijfel over de haalbaarheid van dit plan: “Iedereen hier is een kind van de club. Iedereen is hier begonnen en speelt hier heel zijn leven al. Die gaan niet snel meer weg.’’

Wellicht een vervelend vooruitzicht voor ambitieuze Voorhoutse jeugdspelers die de hoop hebben om de komende tien jaar het eerste te bereiken, maar een mooi vooruitzicht voor Boet en zijn vriendenequipe, en voor de supporters uiteraard. Gelukkig hoeft die laatste categorie volgens hem niet tot het seizoen 2026/2027 te wachten voor de eerste successen gevierd kunnen worden: ‘’Wij gaan dit jaar sowieso wel een periodetitel halen.’’ Zichzelf realiserend dat hij hiermee nogal wat belooft: “Het is geen garantie, maar we gaan er in ieder geval wel voor!’’

Toch nog even die enkel
En die enkel, hoe zat het daar ook alweer mee? Is de doelstelling om een jaar pijnvrij te spelen uiteindelijk behaald? ‘’Zeker weten! Mijn enkel zal nooit helemaal herstellen maar op dit moment kan ik pijnvrij twee keer in de week trainen en iedere zaterdag een wedstrijd spelen. Ik ben al lang blij dat ik op dit moment met plezier en pijnvrij op het veld kan staan. Hopelijk lukt dit nog een jaar, en de jaren daarop ook.’’

Tekst: Bas Brouwer
Foto: Orange Pictures

Lees ook: Ligtvoet: ‘Kijken hoe de enkel het houdt, maar het voelt vooralsnog goed’
Check ook: Verslag | Foreholte wint in door veld gedomineerde derby tegen Kagia