Robbert de Ruiter heeft op de website van FC Lisse afscheid genomen van de club. In een uitgebreide brief blikt hij terug op z’n werkzaamheden op Ter Specke. De Ruiter had z’n vertrek eerder al aangekondigd bij de derdedivisionist, maar ziet vanwege het coronavirus nu een streep gaan door een passend afscheid.
De Ruiter begon vijf jaar geleden aan z’n werkzaamheden bij FC Lisse. Hij legde in eerste instantie het aanbod van de club naast zich neer, maar mede dankzij het werk van voorzitter Leon Annokkee kon hij later alsnog ‘ja’ zeggen tegen de club waar hij tot dit seizoen actief was. FC Lisse promoveerde onder de Woerdenaar in diens tweede seizoen naar de Tweede Divisie.
In de open brief die online is gezet blikt hij terug op vijf jaar FC Lisse en op vijf jaar vriendschappen die De Ruiter op Ter Specke wist op te bouwen. Voor zover bekend heeft de 52-jarige trainer nog geen nieuwe club voor aankomend seizoen.
De volledige brief:
Afscheid !
We leven op dit moment in een bizarre tijd. Na de laatste persconferentie van dinsdag 21 april viel het kwartje betreffende afscheid van FC Lisse pas echt. Geen afscheid na de laatste thuiswedstrijd van het seizoen van de groep, de staf, al die fantastische vrijwilligers die al die jaren voor ons klaar hebben gestaan. Het is abrupt over en uit.
Bijna 5 jaar Lisse, ze zijn om gevlogen.
Toen ik in september 2015 gebeld werd door de voorzitter of ik interesse had om Arjan vd Laan op te volgen als hoofdtrainer van FC Lisse voelde ik me gevleid maar kon het aanbod niet accepteren. Ik had immers verplichtingen naar mijn club Sportlust 46, alwaar ik technisch manager was, mijn gezin (geboekte vakanties gedurende het seizoen) en mijn werkgever het kalsbeek College in Woerden. Na een bemiddelende actie van Leon Annokkee met de voorzitter van Sportlust 46 en wat aanpassingen in mijn werkschema bij Lisse zijn we tot een akkoord gekomen. En plots, zijn we bijna 5 jaar verder !
Dankbaar !
Wat ben ik dankbaar dat ik bijna 5 seizoenen deelgenoot mocht zijn van een fantastische vereniging. Na het overlijden van clubicoon Han de Haan trof ik een aangeslagen selectie. Na een moeizaam 1e seizoen, waarbij we zelfs Kevin Winter nog van stal hebben gehaald, hebben we ons thuis tegen Staphorst weten veilig te spelen. Als ik aan Han denk schieten ook de namen van Kees van Wieringen en Willem Britsemmer door mijn hoofd. Mensen die ons zijn ontvallen en met wie ik zeer nauw heb mogen samenwerken. Ook de zorg en het verlies van mijn vader zal altijd gelinkt blijven aan de tijd die ik aan FC Lisse was verbonden.
Het 2e seizoen was wellicht de mooiste. Promoveren naar de 2e divisie via de nacompetitie maar ook gedurende dat seizoen 2 x winnen van grootmacht en uiteindelijk kampioen IJsselmeervogels.
Het 3e seizoen was wellicht het meest bewogen seizoen. Wat een prachtige competitie die 2e divisie, wat een pech om er met 40 punten uit te vliegen en wat heeft het ons dat jaar tegen gezeten. Zware blessures, rode kaarten die geseponeerd werden maar ons wel punten hebben gekost en tussentijdse transfers naar clubs die in de winterstop nog een potje geld hadden liggen.
Echter, ik was de eerste die er vrede mee had aangezien ik al wist dat we het 4e seizoen een jasje uit zouden doen. Afscheid nemen van ervaring. Geen de Goede, Zoontjes, Boxtel en van Heulen en ook niet in staat om die types terug te halen. Het werd een jaar van overleven, door selecteren en ons weer klaar stomen voor een ploeg die mee ging doen in de top van de derde divisie.
Seizoen 5 zou een seizoen worden waar Lisse weer in de Top 5 zou gaan spelen. Dan weet je dat met een beetje geluk je via de achterdeur kan promoveren maar de kans groter is dat je het jaar daarna een team formeert die top 3 gaat spelen. Met die klassering heb je in ieder geval een prijs.
De start van het seizoen liep stroef en zaten zaken opnieuw niet mee. Opnieuw kregen we te maken met veel en langdurig blessureleed maar uiteindelijk ging de trein lopen, kropen we omhoog en was plek 5 de plek waarop we door Corona moesten stoppen.
Natuurlijk vind ik het ontzettend jammer dat we het dit jaar niet af hebben kunnen maken. Natuurlijk vind ik het jammer dat ik geen deelgenoot mag zijn van een team die weer voor de prijzen gaat spelen komend jaar. Maar…… als trainer ben je altijd een voorbijganger. Als je dan terug mag kijken op 5 jaar FC Lisse is er maar 1 woord die bij mij naar boven komt en dat is DANKBAAR !
Weemoed !
Toen ik dat mooie filmpje zag van FC Lisse TV in samenwerking met Maurice Hoogeveen kreeg ik een zeer treurig gevoel over me. Een gevoel van gemis, een gevoel van dat het niet meer een klein beetje van mij is, een gevoel van afscheid.
Als ik aan al die mensen denk met wie ik de afgelopen jaren heb mogen samenwerken, zowel op het veld als daarbuiten, met wie ik gewoon een biertje heb gedaan aan de bar, met wie een discussie heb gevoerd over het beleid, met wie ik feest heb mogen vieren na een overwinning of met wie ik een felle discussie heb mogen voeren na een nederlaag, ik ga jullie ALLEMAAL missen.
Ik noem bewust geen namen want dan weet ik zeker dat ik er velen ga vergeten. Blijf sterk in deze lastige tijd. Steun elkaar waar mogelijk en ik hoop zo van harte dat ik binnen afzienbare tijd weer eens naar Ter Specke kan afreizen om niet alleen een lekker potje voetbal te kijken maar vooral JULLIE ook weer te zien.
Robbert de Ruiter
Foto: Hubert Habers
Lees ook: ‘Schulpzand neemt tweetal mee naar SJC’