Elf seizoenen lang trok hij een succesvol voetbalspoor door de regio. En ook ver daarbuiten maakten de voetballiefhebbers kennis met de boomlange Joost Kuhlmann. Sinds 2003 hulde de geboren Heemstedenaar zich verdeeld over een periode van tweemaal vier seizoenen op Middelmors in het geel-zwart. Daar tussendoor was de rode kant van De Westmaat voor één seizoen zijn domicilie. Om vervolgens het (top)amateurvoetbal in het seizoen 2013-2014 af te sluiten op Nieuw Zuid.
Dat laatste moet echter met korreltje zout genomen worden. Aan de vooravond van wat alweer zijn vijfde seizoen bij hfc EDO wordt, staat Kuhlmann, inmiddels 36 jaar, alweer te trappelen om aan weer een seizoen te beginnen bij de zaterdag tweedeklasser.
,,Het voetballen kan ik absoluut nog niet missen. Dat is met het voetballen op topniveau eigenlijk ook zo. In de voorbereiding speelden we op Middelmors tegen het tweede van Rijnsburgse Boys. Als je dan weer het hoofdveld oploopt, denk ik dat ik bij wijze van spreken mijn leven zou willen geven om nog een jaartje op topniveau te kunnen spelen.”
Focus
Dat laatste zegt alles over de beleving van de aanvaller. Die echter reëel genoeg is om die gedachte te relativeren. ,,Je moet op tijd kunnen en durven stoppen op dat niveau. Zo zit het voetballeven nu eenmaal in elkaar. De herinneringen blijven wel. Het is echt intens genieten op het moment zelf dat je successen behaalt.”
,,Maar als voetballer ligt de focus altijd weer op het volgende resultaat. Later besef je pas echt hoe fantastisch het allemaal was. Met welke mooie groep je hebt mogen spelen. Aan de andere kant was het op het einde wel zo dat je ook een beetje voetbalmoe bent als je zoveel jaar op dat niveau hebt gespeeld. Het wordt dan ook weleens sleur. Vooral de trainingen.”
,,Van die botbreuk heb ik na een wedstrijd nog altijd last. Dat is een minder souvenir dat ik heb overgehouden aan al die mooie jaren.”
Eenmaal op zijn praatstoel belandt, passeren tal van onderwerpen de revue, waarbij de lach nooit ver weg is bij Kuhlmann, die in het dagelijks leven al twaalf jaar werkzaam is als (senior)accountmanager bij een mediabedrijf in Hilversum. ,,Ik kon destijds ook naar FC Lisse, maar omdat Jasper Ketting bij Rijnsburgse Boys zat en Ted Verdonkschot, die ik goed kende, er als trainer aan de slag ging, werd het Middelmors.”
,,Daar begon ik destijds blanco. Ik kwam van derdeklasser HBC, al had ik in de jeugd van Haarlem gespeeld. Alles met de gedachte dat wat ik zou spelen mooi meegenomen was. Ik had toch niets te verliezen. Op die manier ben je ook vrij in je hoofd. Ik was ontspannen en daarom heb ik er vanaf het begin volop van genoten. Mede door een blessure van Barry Charité stond ik er eigenlijk meteen.”
Troost
Het werden uiteindelijk elf seizoenen, waarin blessureleed ook hem niet bespaard bleef. ,,Ik liep een botbreuk in mijn enkel op in dat eerste jaar. Met jouw enkel en jouw leefstijl zal het niet zo lang duren hoorde ik weleens. Dat is meegevallen, vind je niet? Van die botbreuk heb ik na een wedstrijd nog altijd last. Dat is een minder souvenir dat ik heb overgehouden aan al die mooie jaren. Ik troost me maar met de gedachte dat er weinig jongen zijn die er ongeschonden vanaf afkomen.”
De ultieme wil om te winnen zit er nog altijd in bij Kuhlmann, ook als speler van EDO. Net als bij zijn huidige medespelers trouwens. Eenmaal op het veld draait het om de drie punten. ,,Het fanatisme is ook nu nog groot. Bij Rijnsburgse Boys pakten we elkaar op de training en in een wedstrijd altijd vol aan. We wisten precies wat we aan elkaar hadden, maar na afloop was het altijd weer goed. Die combinatie paste achteraf allemaal uitstekend bij elkaar. En zo is het nu nog altijd.”
Ook van dat ene jaartje IJsselmeervogels heeft Kuhlmann geen spijt. Wel werd het in Spakenburg een rommelig seizoen waarin drie trainers werden versleten. Met als eindresultaat een vierde plek. ,,Uiteindelijk ging vooral de reistijd me tegenstaan. Het werd niet wat ik er me vooraf van had voorgesteld. Wel heb ik er de nodige vrienden aan overgehouden.”
,,Spijt kun je alleen hebben als je iets niet gedaan hebt. Dus dat heb ik niet. Bovendien heb ik ook dè derby gespeeld. Dat stond ook op mijn verlanglijstje. Mijn tweejarig contract heb ik laten ontbinden om vervolgens weer terug te keren naar Middelmors.”
Daar beleefde Kuhlmann het absolute hoogte- en ook dieptepunt van zijn carrière. ,,Over WKE waartegen wij de landstitel op verschrikkelijke wijze verspeelden, hoef ik niets meer te vertellen. Dat ligt iedereen, ook negen jaar later, nog altijd vers in het geheugen.”
,,De titel die we drie jaar eerder op de valreep bij FC Lisse binnensleepten was precies het omgekeerde daarvan. Martijn Gootjes bezorgde ons met een rake kopbal op de valreep het kampioenschap. Ik herinner me nog dat mijn vader al op weg was naar de parkeerplaats toen die goal viel. Wat een ontlading.”
Vullis
Na het WKE-drama kwam Niek Oosterlee naar Rijnsburgse Boys. De oefenmeester had op geen slechter moment kunnen binnenkomen. ,,Niek, een uitstekende trainer overigens, kwam bepaald niet in een opgemaakt bedje. We waren mentaal geknakt door het mislopen van de landstitel. De eerste tijd stonden we als vullis op het veld. Zo groot was de impact van het mislopen van de landstitel. Later is dat weer goedgekomen.”
,,In de eerste paar jaar speelde ik als centrumspits. Scoren was niet echt mijn ding. En dat nog wel in de meest scorende ploeg”, klinkt het de nodige zelfspot. ,,Ted Verdonkschot gaf me daarom een vrije rol vanaf de zijkant en dat beviel me uitstekend. Zelf een actie maken en mijn medespelers in stelling brengen door voorzetten en assists af te leveren.”
,,In de winterstop staat er trouwens al een trainingskamp op Curaçao gepland. Prachtig toch?”
,,En met Martijn (Gootjes, red.) als raskiller in de spits werkte dat fantastisch. Mede omdat ik, ondanks mijn lengte, geen kopper was. In het begin hoorde je steeds ‘pas op voor die lange’. Dan begonnen mijn medespelers al te lachen. Later wist iedereen wel dat koppen niet echt mijn ding was. Dan ging ik bij hoekschoppen maar een beetje voor de keeper staan om hem te hinderen. Iets dat ik nu nog altijd doe.”
Teambuilding
Kuhlman begint zaterdag in een team met spelers als Ronald Breinburg, Jeroen Ketting, Joes Blakborn, Bryan Simons, Benito Olenski, Frank Zinhagel en sinds kort ook Robert van Boxel met EDO in eigen huis tegen ZOB. ,,Allemaal met spelers die in de Bollenstreek actief waren. Vorig seizoen begonnen we goed, daarna werd het een stuk minder.”
,,Nu bij EDO de zondagafdeling is opgeheven, zijn wij ineens het vlaggenschip geworden. Wel hebben we er vier ‘jonkies’ van de voormalige zondagtak bij gekregen. Daarom dicht ik ons wel kansen toe om hoog op de ranglijst te eindigen. Daarnaast kijk ik ook erg uit naar januari als mijn zoontje Tijs, nu nog vier jaar, bij HBC de eerste echte stappen op een voetbalveld gaat zetten. Je kunt er nooit vroeg genoeg mee beginnen.”
Overigens mocht de voorbereiding op het nieuwe seizoen er zijn. Naast de diverse oefenwedstrijden maakte EDO met Kuhlmann als ‘reisleider’, een trip naar Mallorca. ,,Een stukje teambuilding en daarnaast moet je het tenslotte toch ook aantrekkelijk maken. Veel jongens komen van heinde en verre om te spelen. In de winterstop staat er trouwens al een trainingskamp op Curaçao gepland. Prachtig toch?”
Foto: Orange Pictures
Lees ook: FC Rijnvogels-aanvoerder: ,,Ik was nog te jong voor een pacemaker”