Als een ouderwetse mandekker. Zo bewoog Jos de Haas zich in zijn actieve carrière over de velden. De inmiddels 46-jarige Noordwijker doet dat anno 2019 overigens nog altijd. Met daarbij de aantekening dat zijn lichaam vaak zodanig tegenstribbelt dat er van flinke intensiteit op de grasmat helaas geen sprake meer is. De liefhebber in hem weerhoudt hem er echter niet van om de kicksen met een zekere regelmaat aan te trekken bij de pensionado’s van VV Noordwijk.

Dat is tevens de club waar hij ooit als jeugdige voetballer begon. Via SJC, opnieuw Noordwijk, VVSB en SJC keerde De Haas uiteindelijk weer terug op het oude nest waar het voor hem allemaal begon. ,,Ik heb echt een prachtige tijd gehad als voetballer, maar blessures liepen inderdaad als een rode draad door mijn carrière. Mijn knieën en ook achillespezen hebben het zwaar te verduren gehad. Diverse operaties waardoor ik nog weleens voor langere tijd uit de roulatie was, waren daarvan het gevolg. Maar het heeft me er nooit van weerhouden om er toen al de brui aan te geven, integendeel.”

Verder rijpen
De bij Noordwijk opgeleide De Haas verkaste vanuit de A-junioren van Noordwijk naar buurman SJC. Op aanraden van Ruud Bröring die hem in de jeugd als trainer onder zijn hoede had gehad. ,,De stap vanuit de jeugd naar het eerste elftal was, en is eigenlijk nog altijd, groot. ‘Ga je kans bij SJC wagen, dan zien we later wel verder’ kreeg ik van Bröring te horen. Een kwestie van verder verder rijpen. Dat advies heb ik toen, samen met drie andere teamgenoten, opgevolgd. Met succes overigens”.

Gebruik je de app? Klik dan hier!

Aan de Lageweg speelde De Haas zich vervolgens als pure mandekker al snel in het eerste elftal. Een positie die hem op het lijf bleek te zijn.,,Ik wist heel goed wat ik als voetballer kon, maar vooral ook wat ik niet kon. Mijn tegenstander uitschakelen en de bal inleveren,” vat de voormalige verdediger zijn activiteiten binnen de witte lijnen kort en bondig samen.

,,Als ik ooit nog op niveau wilde spelen moest ik mijn kans toen wel wagen.”

De promotie naar de Tweede Klasse die enkele jaren later werd gevolgd door degradatie deed De Haas in de zomer van 1999 besluiten terug te keren naar De Duinwetering. ,,Noordwijk was toen net kampioen geworden in de Hoofdklasse. De club had al eerder gevraagd of ik terug wilde komen en op dat moment hapte ik toe. Als ik ooit nog op niveau wilde spelen moest ik mijn kans toen wel wagen. Ik wilde later geen spijt krijgen dat ik het niet geprobeerd had.

Vanaf het begin ging het lekker, totdat mijn knieband halverwege het seizoen inscheurde. Eenmaal terug op het veld speelde ik nog wel, maar eigenlijk zat het seizoen er daarna toch min of meer op. Een seizoen later maakte ik de overstap naar VVSB, waar ik veel jongens, zoals Jan van den Berg, Piet Hazenoot, Mark van Kesteren en Marco Joustra tegenkwam. Die kende ik nog uit mijn Noordwijkse tijd.”

,,Voor 8.000 toeschouwers werden we wel van het kastje naar de muur gestuurd, maar het blijft desondanks onvergetelijk”.

Met al die oude bekenden heeft De Haas mooie jaren beleeft in Noordwijkerhout. Helaas speelde een volgende vervelende blessure hem ook op de Boekhorst parten. ,,Een blessure aan mijn achillespezen met parten heeft gespeeld. Vervolgens heb ik nog een jaartje bij SJC gespeeld maar de combinatie van knieklachten en drukke werkzaamheden hebben er al snel voor gezorgd dat ik daar op mijn 33e een punt achter gezet heb. Het was wel goed zo. En nu ik bij Noordwijk terug ben is de cirkel helemaal rond.”

De mooiste momenten die De Haas in zijn voetbalverleden beleefde, hebben niet zozeer betrekking op competitieduels of behaalde kampioenschappen met een eerste elftal. ,,Op de basisschool werden we met het team van De Zeevlam kampioen van Nederland. Daarnaast vergeet ik de promotie met de B-junioren naar het regionale niveau nooit. Onder John Manuputty wonnen we de beslissingswedstrijd om promotie na een 3-1 achterstand met 6-4. En natuurlijk was er nog de oefenwedstrijd met SJC in 1994 tegen Oranje, dat zich toen voorbereidde op het WK in de Verenigde Staten. Echt fantastisch om mee te maken. Voor 8.000 toeschouwers werden we wel van het kastje naar de muur gestuurd, maar het blijft desondanks onvergetelijk.”

Clubman
,,Een echte clubman ben ik nooit echt geweest”, vervolgt De Haas. ,,Bij de drie clubs waarvoor ik heb gespeeld, heb ik het altijd naar mijn zin gehad. De reden om van club te veranderen was puur persoonlijk. Ik wilde spelen op een zo hoog mogelijk niveau. Alle drie die verenigingen hebben een plekje in mijn hart. Ik kom er nog altijd graag. Alleen komt het daar door mijn drukke werkzaamheden in combinatie met vier sportende kinderen niet echt van. En natuurlijk voetbal ik, als het even kan, zelf ook nog”, vertelt De Haas die samen met echtgenote Fleur in Noordwijk ‘Hotel aan Zee’ runt.

,,Via Fleur ben ik in de horeca beland na eerst als ICT’er bij het Zilveren Kruis gewerkt te hebben. In die tijd werkte ik in de weekenden ook al mee in het hotel en dat beviel me eigenlijk prima. Vandaar dat ik op een gegeven moment volledig voor het hotel gekozen heb. Fleur heeft het hotel van haar ouders overgenomen en nu runnen we het samen. Recent hebben we ons bedrijf geheel gemoderniseerd en kunnen we er weer jaren tegen. Het mag dan wel een druk bestaan zijn, maar het bevalt me na vijftien jaar nog altijd uitstekend.”

,,Mike Zonneveld is de broer van Fleur, dus ook van moederskant hebben ze sportieve genen meegekregen.”

Tel daarbij de drie voetballende zoons Jort, Luuk en Niels op, terwijl dochter Fenne als jongste voor de hockey heeft gekozen, dan is het duidelijk dat de agenda in huize De Haas flink gevuld is. ,,’Wij staan altijd aan’, noemen we dat thuis,” vervolgt De Haas. ,,Onze sportende kinderen willen we toch zoveel mogelijk volgen en dat is weleens passen en meten. Als het werk het toelaat zijn we bij hun wedstrijden aanwezig. Luuk en Niels spelen bij SJC, terwijl Jort tegenwoordig in de Quick Boys-jeugd in de Tweede Divisie speelt.”

,,Het talent en het enthousiasme hebben ze overigens niet alleen van mij. Mike Zonneveld is de broer van Fleur dus ook van moederskant hebben onze kinderen sportieve genen meegekregen. En omdat ik ook nog zelf voetbal blijft er voor ander zaken weinig tijd meer over. In het verleden heb ik bij SJC nog wel eens trainingen gegeven of was ik er leider bij een van de teams van de jongens. Dat zit er niet meer in. Als het mij uitkomt en het nodig is, neem ik bij SJC nog weleens een jeugdtraining over, maar daar blijft het bij. Als je iets doet moet je het goed doen en als ik heel eerlijk ben weet ik dat ik me niet kan vastleggen om zoiets wekelijks voor mijn rekening te nemen.”

Mooiste
Zelf spelen is volgens De Haas toch nog altijd het mooiste. Zijn onwillige knieën spelen echter flink op. Toch wil de liefhebber pur sang nog altijd van geen wijken weten. ,,Eind mei volgt er nog een kijkoperatie aan mijn knie om te kijken of er nog iets te verbeteren valt. Dat zou mooi zijn. Want naast het veld kan ik ook de kleedkamer nog altijd niet missen”.

Lees ook: Tejan groeit in alle opzichten: ,,Op deze manier kon ik dat kwijt”